Prestafélagsritið - 01.01.1925, Page 154

Prestaíéiagsritio. Múhameð og íslam. 149
ógnum helvílis, aðeins skal þess getið, að »vantrúaðir« menn
kveljast þar um eilífð, en »trúaðir« syndarar, þ. e. Islamítar,
eiga þaðan afturkvæmt, þegar lokið er hæfilegri refsingu
fyrir yfirsjónir þeirra. Vantrúin ein er dauðasynd. —
Enn má nefna svið, er liggur milli helvítis og Paradísar og
þeir kalla E1 Araf. Er það talið bústaður þeirra sálna, er
hvorki mega teljast góðar né vondar. — Þegar hinir réttlátu
eru komnir yfir brúna, halda þeir rakleitt inn í Paradís. Er
sælustaðnum lýst sem yndislegum aldingarði, með ávaxtatrjám
af öllum tegundum, en silfurtærar elfur og svalandi lindir eru
og höfuðprýði Paradísar. Lýsingum Múhameðs á Paradís svipar
mjög til lýsinganna í Heljarslóðarorustu. Hallir miklar eru í
sælustaðnum, gerðar af gulli og silfri, stofnar trjánna eru og
af gulli og ávextir þeirra sætari en hunang. Meðal Paradísar-
halla eru hinar fögru perluhallir, sem þeir nefna Djannat al
Nairn. Þar búa hinar töfrandi, dökkeygu Paradísar-meyjar
Hur al oqun. Eru 72 þeirra ætlaðar hverjum hinna réttlátu.
Það er haft eftir Múhameð, að hinir fátæku gangi fyrir hin-
um ríku inn í Paradís, og að meginþorri kvenna lendi í hel-
víti, áður en Paradís opnist þeim. Hrífandi söngur Ísrafíls
engils ómar í eyrum hinna sælu guðsbarna, en annars er
langmest talað um líkamlegan unað. Er mælt, að hver Para-
dísarmaður fái 100 manna megin, til þess að geta notið allra
unaðssemda og nautna sælustaðarins.
Fyrírhugun Guðs. Rétttrúaðir Moslemítar trúa því, að alt,
bæði gott og ilt, sé af Guði fyrirhugað frá eilífð, og að vilji
manns sé algerlega háður Guðs vilja. I Kóraninum kennir
tveggja skoðana, annars vegar að viljinn sé frjáls, hins vegar
að alt sé á valdi Guðs, og spámaðurinn lagði jafnan mikinn
þunga á síðara atriðið. Guðfræði íslams fer í þessu efni sömu
brautir og Kalvín og lærisveinar hans síðar. Forlagatrúin er
rík í íslam og hefir svo verið frá upphafi. Þessi trú gagntók
hina fyrstu hermenn spámannsins, og síðar hersveitir Kalíf-
anna og gerði þær nær því ósigrandi. í hernaði var hugsun
þeirra eins og segir í vísunni: