Prestafélagsritið - 01.01.1925, Blaðsíða 155
150 Ragnar Ofeigsson: Prestaféiassntio.
„Stefni að þér darra dríf,
að duga er bezt og þegja,
annaðhvort er þér ætlað líf,
eða þá að deyja".
Og þá var hitt ekki síður hvetjandi, að þeir sem börðust
fyrir trúna og létu líf sitt, áttu vísa Paradísarvist.
Þá kemur hin hliðin á íslam, helgisiða-fyrirmælin, Dív.
Hér koma til greina 4 höfuðatriði: Bœnin, ölmusugjafir, fasta,
og pílagrímsferð til Mekka.
Bænin. Hverjum rétttrúuðum manni ber að gera bæn sína
5 sinnum á dag. Venjulega hafa menn um hönd ákveðnar
bænaþulur og fylgja vissum bænafyrirmælum. Menn hafa meira
að segja um hönd vissa bæna-„gymnastik“, og oft biðja menn
saman í stórhópum og er þá líkast því, til að sjá, að hinir
trúuðu séu við heræfingar, enda er þá oftast bænastjóri, er
segir fyrir um allar hreyfingar. Bænin er ekki viðtal við Guð
í einrúmi — eins og hin kristilega bæn — heldur helgisiður
Guði til dýrðar, og því hátíðlegast, að sem flestir biðji saman.
Mikilvægust, af öllum bænum vikunnar, er hádegisbænin á
föstudögum, sem fer fram í bænahúsunum. Stundum heldur
bænastjórinn stutta prédikun í sambandi við bænina, en söng-
ur er ekki; hafður, um: hönd. Hinir trúuðu kallast til bæna
frá turnum (mínarettum) bænahúsanna, af hinum svonefndu
köllurum (Múezzín). Múhameð líkaði hvorki lúðurkall Gyðinga,
né klukkuhringing kristinna manna. Mannsraustin fanst honum
heppilegri til að kalla menn til bæna, en sálarlaus hljómur í
lúðrum og bjöllum. Ávarp kallaranna er þetta: »Guð er mikill.
Eg vitna, að enginn Guð er til nema hann. Eg vitna, að
Múhameð er spámaður hans. Komið til bæna, komið til til-
beiðslu. Guð er mikill. Hann á engan jafningja!* Spámaður-
inn hafði í upphafi ákveðið, að biðjandi maður skyldi snúa
sér í áttina til Jerúsalem. Gerði hann það til að vinna fylgi
Gyðinga. En er það brást, gerði hann Mekka að áttavita
bænarinnar, og svo er enn í dag, að hver trúaður maður
snýr sér f áttina til Mekka, þegar hann gerir bæn sína, hvar
sem hann er staddur.