Prestafélagsritið - 01.01.1925, Qupperneq 164

Presiafélagsriiiö.
PRESTAFÉLAQIÐ.
Félagsstjórnin beitti sér á síðastliðnu ári, milli aðalfunda, sérstaklega
fyrir þrennu: að koma fjárhag félagsins í sem bezt horf, að stuðla að
sem sæmilegustum úrslitum dýrtíðarmálanna á Alþingi 1925 og að rann-
saka hvort tiltækilegt væri að félagið réðist í að kosta útgáfu fyrirhugaðs
hugvekjusafns.
Félagslögunum hafði verið breytt á þann hátt (7. gr.), að félagsstjórnin
tilnefndi fulltrúa í hverju prófastsdæmi, til þess að „heimta inn tillög fé-
lagsmanna og gera annað, sem félagsstjórnin óskar að framkvæmt sé fyrir
hans milligöngu". Var hinum tilnefndu fulltrúum skrifað bréf og send
skrá yfir viðskifti presta í prófastsdæminu við Prestafélagið og þeim falið
að innheimta það, sem væri útistandandi. Jafnframt fór félagsstjórnin þess
á leit við præp. hon. séra Skúla Skúlason, að hann tæki að sér, ásamt
útsendingu ritsins, sem hann að undanförnu hefir haft á hendi, að vera
aðal-innheimtumaður félagsins, gegn hæfilegri þóknun er síðar yrði á-
kveðin með hliðsjón af því hvað starfið reyndist mikið. Tók hann það
að sér fyrst um sinn fyrir eitt ár. — Reyndust þessar ráðstafanir svo vel,
að hagur félagsins batnaði stórum á árinu. Hafa fulltrúarnir að vísu verið
misduglegir við innheimtuna, svo að enn eru mjög miklar skuldir í sum-
um prófastsdæmum, en til eru líka þau prófastsdæmi, sem nú eru alveg
skuldlaus. — Úr Sáttmálasjóði var einnig leitað styrks á þessu ári til
útgáfu Prestafélagsritsins og fékst Iítil upphæð, 425 kr. — Er nú svo
komið, að það hefir áunnist, sem félagsstjórnin hefir stefnt að á undan-
förnum árum, að fé væri í sjóöi til útgáfu félagsritsins og ekki þyrfti að
taka til þess neyðarúrræðis að taka árlega bankalán fil greiðslu prent-
kostnaðar. Er áríðandi, að prestarnir standi vel í skilum framvegis, svo
að ekki safnist skuldir og fjárhagnum hraki aftur.
Frá dýrtíðarmálunum á Alþingi 1925 og afskiflum manna úr stjórn
Prestafélagsins af þeim málum er skýrt í greininni „Hirkjumál á þingi."
Þarf því eigi að fjölyrða um það hér. Þess eins skal getið, að Samband
starfsmanna ríkisins sýndi fram á, að með fernu móti væri hallað á
starfsmenn ríkisins með dýrtíðarlögunum frá 1919. Þetta var viðurkent
af fjármálaráðherra, er taldi „sanngjarnt að stinga upp á nokkurri hækkun
á dýrtíðaruppbótinni", þótt honum þætti það „ekki fært vegna þröngs
fjárhags ríkissjóðs." Meiri hluti fjárhagsnefndar Nd. segir, að hámarks-
ákvæðið virðist vera næsta ósanngjarnt, og þykir það á bresta, að í
frumv. stjórnarinnar sé „ekki gert ráð fyrir neinni umbót á kjörum þeirra,
sem lægst hafa launin." En minni hluti fjárhagsnefndar Nd. kemst svo
að orði í nefndaráliti sínu: „Það kom til tals í nefndinni, að bæta hin-