Mjölnir - 01.01.1903, Blaðsíða 18

16
„Það er nú líka helzt þörflnáþví," sögðu þá enn
aðrir, „hvaða vitleysa! Hann, sem aldrei hefur stig-
ið fæti sínum inn á svínastíu og aldrei hefur sjezt
kendur. “
Nei, en hún móðir hans vissi að hann kom opt
seint heim á kvöldin, og hana grunaði hver rnundi
orsök þess, og það hafði komið fyrir, já, optar en
einu sinni, að drengurinn hennar var kendur; og
móður hjartað fylltist sorg og angist. Það var
ekki fyrsta sinn, að móðuihjarta blæddi sakir vin-
drykkjunnar!
Þau giptu sig. Arin liðu. „Hótellferðunum* fækk-
aði ekki — þvert á móti, þau kvöldin urðu æ fleiri,
sem konan hans varð að bíða eptir honum, vaka
dauðþreytt, hreld og hrædd eptir manninum sínum,
sem hafði verið að svalla með lagsbræðrunum.
Hann var reyndar ekki tíður gestur á svinastíunni,
en hvað á að nefna krárnar, sem fylltar eru af
banvænni ólyfjan, er svipta menn ráði, rænu, pening-
um, heilsu, -- lífi?
Fátæktin fór að gjöra vart við sig. Nú varð hún,
sem einusinni var svo glöð og bjóst við svo miklu