Ný kristileg smárit - 01.01.1896, Blaðsíða 8

128
Jeg hefi óbeit á hræsnurum.
Jeg hefi óbeit á því, að sjá menn fara illa með
skynlausar skepur.
Jeg hefi óbeit á því, aS sjá unglinginn ganga
fram hjá gamalmenninu með sjerþótta og fyrirlitn-
ingu.
Jeg hefi óbeit á því, að sjá menn, sem ekki
lögðu hönd á verkið, standa glottandi hjá, þegar
framfara- og siðbótatilraunir misheppnast.
Hjá Guði er ekkert manngreinarálit.
Blökkumannastúlka lítil, dökk á hörund, var að
leggja á borð. Drengur, hvítur á hörutid, var í her-
berginu, og sagði við hana: »Biðst þú nokkurn tíma
fyrir, Mollí!« Spurningin kom svo flatt upp á hana,
að henni varð fyrst orðfátt, en svo svaraði hún: »Já,
á hverju kvöldi«. )>Heldurðu, að Guð heyri til þínl«
spurði drengttrinn. »Já, jeg held hann gjöri það«,
svaraði hún óðara. »Heldur þú«, spurði hann enn
fremur, til þess að gjöra hana orðlausa, »að liann
lieyri bænir þínar eins vel, eins og bænir livítra
manna«. Barnið liætti snöggvast við að leggja á borð-
iö • síðan svaraði hún með hægð: »Georg! jeg les
bænir mínar í eyru Guðs, en ekki í augu honum.
Itödd mín er lík rödd annara stúlkna, og ef jeg segi
það, sem mjer ber að segja, þá hirðir Guð alls ekk-
ert um það, hvernig hörundslit eg hef«.