Ný kristileg smárit - 01.01.1896, Blaðsíða 10

130
irinn nam staðar, og horfði á leikinn, þangað til Karl
tók eptir honum. Iíarl roðnaði og skammaðist sín,
og ætlaði að hlaupa burt, en læknirinn kallaði þá til
hans og mælti: »Karl! livað heldur þú aS mamma
þín segSi um slíkt orðbragS«. »Mamma mín veit
ekkert um þaS«, svaraSi hann. »En hugsaðu þjernú
■að einhver segi henni frá því«, sagði læknirinn. »A11-
ir drengir blóta«, svaraði pilturinn, »og þeir munu
ekki verða svo slæmir, að segja henni eptir mjer,
nema ef þjer segið henni það sjálfur«, hætti hann
viS.
Læknirinn gekk þá burtu, og furðaSi sig á siða-
reglum drengsins, sem virti drengina mikils, en lítils-
virti GuS. Fám vikum seinna var Kennet læknir
sóttur til Karls, sem hafði orðiS veikur og lá í rúm-
inu; hann hafði óráð, og foreldrar hans vöktu yfir
honum; »það er snertur af heilabólgu«, sagSi móðir
hans. Síðan sneri lnín sjer að drengnum og mælti
viS hann: »Karl, reyndu að vera rólegur. HreyfSu
þig ekki svóna mikið«. »Mig langar ekki til þess«,
svaraði hann; »hvers vegna látiS þiS mig vera ein-
samlan? Mig langar til að losast viS þetta«, og svo
talaSi liann þar á eptir svo mikil og andstyggileg
blótsyrði, að engin móðir vill heyra slík orS til sonar
síns. »0, sonur minn!« veinaði hún, »hvað á þetta
að þySa?« En hann svaraði henni að eins meS því,
aS blóta og ragna hroðalega á ný. Móðir hans varð
■öldungis utan við sig; hún sneri sjer að manni sín-
um og mælti: »Hvað er þetta?« »Það er«, svaraði
faðirinn, »að orðbragðiS, sem strákar hafa í sinn hóp,
dætur ekki vel í eyrum frá sjúkrarúminu«. Læknir-