Ný kristileg smárit - 01.01.1896, Blaðsíða 14
134
fyrir; jeg svík aldrei aðra, og þú getm' spurt ömnm
mína að því, hvernig jeg gegni verkum mínum
heima«.
»Það er gott«, svaraði móðursystir liennar;
»hlustaðu þá á. Drengur — við skulum nefna hann
Franz — lauk við skólanám sitt, og varð síðan búðar-
maður í stórri sölubúð. Það voru ávallt i búðinni
margir karlmenn og stúlkur að vinna að huðarstörf-
um allan daginn; stundum var þetta fólk að tala
saman sjer til gamans um hitt og annað, þegar það
átti ekki mjög annríkt. Franz var mesti snyrtimað-
ur, kurteis við hvern mann og vikaliðugur, og öllum
fjell liann mjög vel í geð. Húsbóndi hans var dreng-
lyndur maður og hafði gott álit á honum, og bœtti
við laun lians. Enginn í hinni stóru sölubúð gat
haft neitt út á Franz að setja, og hver maður hafði
liinar mestu mœtur á honum. Eigandi stór-verzlunar
þessarar hafði litla umgöngu um sölubúðina; hann
hafði skrifstofu sína uppi á lopti; þar afgrciddi hann
peningaílaun lianda sjerhverjum verkamanni sínum.
Hvað heldur þú, að Franz hafi gjört? Iíann fór að
taka á laun ýmsa fallega smá-hluti, er hann gat
komið í vasa sinn, og fór með þá heim til sín. —
Sömuleiðis fór hann að stela af peningum, er hann
gat komið því við, svo að enginn vissi það. En liver
maður hrósaði honum, af því að hann syndist vcra
góður. En var hann góður'? Verðskuldaði liann hrós 1«
»Nei, langt frá, móðursystir mín! Hann var
þjófur«.
»En öllum líkaði vel við hann, og hjeldu, að
hann vœri prúðmenni.