Ný kristileg smárit - 01.01.1896, Blaðsíða 12

132
vildi ekki láta neinn ókunnugan mann vera hjá hin-
um veika syni sínum. »Jeg held, að það verði breyt-
ing á sjúkdómnum í nótt«, sagði læknirinn eitt sinn
við móður hans, en hún gekk friðlaus um gólf, og
sagði aptur og aptur við sjálfa sig: »Hann má ekki
deyja; hann má ekki deyja!« Mæður, sem hafa
staðið hjá vöggum deyjandi saklausra barna sinna,
geta ekki skilið í því, live skelfilega þessi móðir leið.
»Allar bænir mínar munu verða til ónjftis«, sagði
hún. »Hann verður að bera ábyrgð fyrir heilögum
Guði á þessum syndum sínum; það vorður liræðilegt
að koma fram fyrir rjettlátan og heilagan dómara
með svo miklar syndir, án þess að liafa iðrast þeirra«.—-
En Drottinn var miskunnsamur, og Karli batnaði apt-
ur. Þegar hitaveikin var horfin, var hann mjög
máttvana, en með fullu ráði og rænu. Hann var
mjög þakklátur fyrir alla þá elsku og umönnun, er
foreldrar lians höfðu s}úit honum; móðir hans gladd-
ist mjög mikið.
Þegar Karli var mjög mikið farið að batna, vildi
læknirinn tala við hann. »Karl!« sagði hann, »ertu
elcki þakklátur fyrir það, að þjer er farið að batna«-
»Jeg er mjög þakklátur«, sagði hann, »og jcg á yð-
ur og móður minni það allt að þakka«. Læknirinn
hristi höfuðið og svaraði: »Nei; það vakti einn yfir
þjer, og gættu þess, Karl, að ef hann liefði kallað
þig hjeðan á þessum sjúkdómstíma, þá liefðir þú
komið fram fyrir liann með sömu blótsyrðum og for-
mælingum, sem jeg heyrði eitt sinn til þín í stráka-
hópnum«. Drengurinn roðnaði og fölnaði aptur, og
mælti: »Yissulega ekki, læknir! Jeg hafði ekki slíkt