Syrpa - 01.12.1916, Page 23

SYRPA, 4. HEFTl 1916 *
213
á öræfin til þess að leita, en alt-
af höfðu þeir komið jafnnær til
baka—aldrei komist á snoðir
um híbýli porleifs.
En ætíð komu þeir með ó-
grynni af reifarasögum um
þorleif; svo sem það, að hann
hefði brotist inn í hvert Selið á
fætur öðru, stolið þaðan hinu og
þessu verðmæti. peir sögðu
líka, að einhverir bændanná
hlytu að vera í vitorði með hon-
um og mundu aðvara hann, ef
þá grunaði að eitthvað ískyggi-
legt kynni að vera í aðsigi. peir
sögðu einnig, að bændurnir
hefðu jafnaðarlega lofað allri
aðstoð þeim til handa, til þess
að krækja í sökudólginn, en þeir
kváðust vera hræddir um, að
slík loforð hefðu að eins verið
fagurgali, til þess að beina frá
sér grun. peir sögðust vita, að
porleifur gamli læddist til bæj-
anna á næturþeli, guðaði hljóð-
lega á skjáinn og skifti svo við
bændur á garni því, er þau Sig-
ný spynnu, fyrir álitlega skjóðu
troðfulla af matvælum, enda
mundi honum eigi hafa vært
orðið, ef bygðarmenn hefðu eigi
verið honum mjög innanhand-
ar, jafngamall og hann nú var,
rétt kominn að áttræðu.—
pannig löguð æ-fi var alveg
að gjöra út af við gamla mann-
inn. Allan guðslangan daginn,
frá morgni til kvölds, var hann
á ferli um öræfin, alt af í veiði-
hug, alt af með hugann þrung-
inn af áhyggjum, þó mest Sig-
nýjar vegna. Stundum var
hann heppinn, en stundum kom
hann líka heim í kalt hreysið,
með tvær hendur tómar. Oft—
ast nær hafði Signý einhverjar
spýtur til þess að brenna í hlóð-
unum, eða þá moðsalla, svo að
sialdan var kuldinn mjög til-
finnanlegur. En porleifur var
varla fyr kominn inn úr dyrun-
um, en að honum fanst hann
heyra þrusk á eftir sér. Of-
sóknir, eilífar ofsóknir! Lífið
var að verða honum óbærilegt,
Og í verstu þunglyndisköstun-
um raulaði hann hvað eftir ann-
að fyrgreindar vísur, er hann
hafði sjálfur ort, skjökti fram
og aftur um öræfaskýlið og sett-
ist að lokum steinþegjandi vif
hlóðirnar og starði í eldinn.
“Mikil skelfing eru að heyra
til þín, porleifur,” sagði Signý;
“eins og við megum ekki þakka
guði fyrir húsaskjólið; eins o^
það sé ekki margur maðurinn
sem hvergi hefir höfði sínu a?
að halla. En aldrei get eg skil
ið, hvað oroðið hafi af Hans,—að
hann skuli aldrei skrifa, e1
hann á annað borð er á lífi.”
Signý brá svuntuhorninu upp
að auganu, og þerraði nokkui
tár, sem féllu hægt niður eftii
fölvum vanganum.
“Já, oft hefi eg hugsað um
Hans,” svaraði porleifur.
“Ógæfan sótti hann heim svo
skyndilega, að hann fékk ekki
ráðrúm til umhugsunar; — samt
slcil eg ekki heldur, að hann
skuli aldrei hafa sent línu.”
“Ef til vill hefir hann lifað
flóttamannslífi, eins og við.
Ógæfan gerir ekki endaslept við
mennina. — Hugsa sér annað
eins og það með hann Hans;
annað eins stakt góðmenni, sem
ekki mundi hafa getað gert
flugu mein. Og samt skyldu
þessi ósköp koma yfir hann!
Veiztu það, porleifur, að dag-
inn sem p’orbjörn var fluttur til
moldar, fal Hans sig í runna
einum, og ætlaði að reyna að
sltríða inn undir kistuna svo eng-
inn sæi; með því hefði hann
fengið uppgjöf sakar; en hann
þorði það ekki, þegar á átti að
herða.”
“Já, örlög sumra manna eru