Syrpa - 01.12.1916, Qupperneq 42

SYRPA, 4, HEFTI 1917
232
Núpi, er farið var að rannsaka bæ-
inn ; heyröi eg; hann segja af þvi,
all-ýtarlega sögu, þó nú sé hún mér
að sumu leyti fallin úr minni. En
það man eg að þeir fundu göng eða
skot, grafið íi bakvið gaflþilið í bað-
stofunni, var það svo Stórt að þar
hefði fullorðinn maður getað hafst
við. — Hann sagði einnig að því hefði
verið staðfastlega trúað, að huldu-
fólk væri í Núpnum, sem bærinn tek-
ur nafn af. Gömul munnmæli hefðu
það og verið, að sami ábúandi mætti
aldrei vera meira en 20 ftr á Núpi,
cn þessi var byrjaður á 21. árinu,
Og hugði að sitja á jörðinni fram-
vegis, hvað sem munnmælin segðu.
Annað var það að börn bóndans á
Núpi, lögðu það í vana sinn að velta
grjóti og kasta í tjörn, sem var und-
ir Núpnum. Hafði kona Núpsbónd-
ans dreymt huldukonu, sem bað
hana og aðvaraði um að láta ekki
börnin sín vera að velta eða kasta
grjóti í tjörnina. En þau héldu
hinu sama fram. At þessum ástæð-
um áleit Guðbrandur, eða lét svo að
reimleikinn hefði verið af völdum
Núpsbúanna.
Þetta ár þegar Guðbrandur var
á ferð í Loðmundarfirði, sem fyr er
getið, var hjá Stefáni og Sólrúnu,
vinnumaður, sem Gísli hét Jónsson,
heldur lítilfjörlegur í sjón og raun.
Hjá Ögmundi var smalapiltur, Sig-
urður að nafni, Einarsson frá Þránd-
arstöðum í Borgarfirði, Einarssonar.
Það var alsiða um þessar mundir
til sveita á Austurlandi og Iíklega
víðar á landinu, að þegar rökkva
tók, svo kvennfók sá ekki lengur lil
við tóvinnu, eða hvað annað sem
starfað var að vetrinum til, lagðist
það fyrir, og eins kallmenn, þeir er
heima voru, hver í sínu rúmi, var
það kallaður kvöldsvefn, rökkur-
svefn, eða að “sofa í myrkrinu”.
Mjög var það mismunandi hvað
lengi var sofið, sumstaðar aðeins
litla stund, þar til kveykt var Ijós og
sett vaka, sem svo var nefnt, varaði
hún vanalega til kl. 11 til 12, svo
var það á öllum reglu heimilum. Aft-
ur var sumstaðar sofið svo klukku-
tímum sk-ifti, síðan vakað, máske
til kl. 2 til 3, en á þeim bæjum var
sjaldan farið á fætur fyrri en komið
var fram á dag.
Á Bárðarstöðum voru öll bæjar-
húsin í einu þorpi, en baðstofur
munu hafa verið tvær, sín fyrirhvern
búanda.
Þennan vetur verður það til ný-
lundu á Bárðarstöðum aðþarkemur
upp reimleiki nokkur,’bar mest á því
á kveldin er fólk svaf í myrkrinu og
svo á vökunni, var húsum riðið og
barðar 'þekjurnar all-óþyrmilega að
því er fólki virtist. Torfi og skít var
kastað í gluggana á baðstofunni og
þeir sumir brotnir, ásamt ýmsum
öðrum ókyrleika. Eins og vænta
mátti þóltu þetta hin vestu viðbrigði,
urðu sumir strax allhræddir og töldu
þessi undur yfirnáttúrleg. Aðrir
létu sér ekki bilt við verða, kváðu
þetta glettur einar vera mundu af
völdum einhverra heimamanna eða
nágranna, reyndu þeir að komast
fyrir hvernig þessu væri varið, en
tókst það ekki um „sinn.
Um Stefán Pálsson er það sagt
að svo virtist, sem honum væri ant
um að gjöra sent allra mest úr þessu ;
hafði hann ýmsar sögur að segja af
atferli draugsins eða drauganna, og
gaf það fyllilega í skyn að fjarstæði
vseri að hugsa sér þetta af manna-