Syrpa - 01.12.1916, Side 57

SYRPA, 4, HEETI 1916
247
Þá um kvöldiS geröi noröansúld
og þoku.
Við vorum daufir i dálkinu, því
cnn sást hvorugt dýriö. Viö höfð-
um heyrt þau gagga uppi á hálsin-
um nokkrum sinnum um daginn; og
þegar á kvöldið leið heyrðum við þau
stöku sinnum v;ela ámátlega; væliö
var stundum Iikast barnsgráti.
Það var afráðiö, að viö skyldum
báðir vaka uni nóttina.
Bensi settist efst í byrgið og
horfði niður brekkuna, og hafði byss-
una hlaðna milli hnjánna. Kn eg sat
á móti honum allur í keng; eg skalf
1 næturkuldaum og heimskaði sjálfan
mig fyrir að hafa farið þessa ferö,
og hét að fara aldrei framar á gren.
Þarna sátum við steinþegjandi
stund eftir stund. Og ekki kom
grenlægjan.
Þá fór Bensi alt i einu að þvlja
upphátt ljóö, sem hann kunni. Hann
var greindur maöur, og kunni margt
it'tan að.
Seinast byrjaði hann á löngum og
fögrum ljóðum um Axel. Þau ljóð
hefir Steingrímur Thorsteinsson
þýtt úr sænsku á íslenzku.
Eg man ekki livað langt hann v'ar
kominn, cn alt í einu þreif hann byss-
una, setti hlaupið beint ofan á koll-
inn á mér og hleypti skotinu úr.
Rétt i svipan var eg í efa um, hvort
skotið heföi fariö í höfuðið á mér,
eöa i hausinn á tófunni.
En eg varð þess brátt vísari, að
það haföi engan haus molað. Það
haföi hlaupið í kviðinn á grenlægj-
unni. Hún lá á hliðinni niðri á bal-
anum og nagaði sáriö; en ekki heyrö-
ist nokkurt ýlfur til hennar. Tófan
er hörð, Það er sagt, að þær hafi
stundum nagað af sér fótinn, ef hann
festist í dýraboga.
Nú var þá grenlægjan unnin. Og
eg hét því aö fara aftur á gren, hve
nær sem eg gæti.
Sörnu nótt fór Bensi með byssu
sina upp á hálsana, hitti þar refinn og
skaut hann. Eg dáöist nú að Bensa.
Næsta dag v'ar aftur gott veður og
við lékum viö hvern fingur.
Nú var þó eftir að ná yrðling-
unum.
Viö lögðumst á linén við grenis-
munnana og gögguöum eins og tófa.
Bensi setti upp sjóvetling og stakk
handleggnum inn i holuna. Á þenn-
an hátt náöi hann tveimur yröling-
um. En fleiri gátum við ekki gagg-
að út.
Þá tókum við til og svældum gren-
iö. rifum hrís, færðum það að
sreninu, bárum eld í. og höguðum
svo til, aö reykinn lagði inn i greniö.
Með þessum hætti tekst oft að
hrekja grenlægjur og yrðlinga út úr
möldargrenjum. Því veröur ekki
komið við á urðargrenjum, þar sem
munnarnir eru mjög margir.
Bensi náði tveimur yrðlingum í
viðbót, og upp frá því heyröist ekk-
ert ýlfur í greninu, ]>ó aö við legðum
hlustir aö munnanum.
Þá var eftir stóri yrðlingurinn
minn.
Bensi vildi ckki eyða skoti á hann
en tók í skottiö á honum og sló
hausnum við stein, sv'o aö hann töt-
aöist.
Eg sneri mér undan á meöan, því
að mér var farið að þykja vænt um
dýrið.
Nú liéldum við heimleiöis með
alla belgina; þá eignaðist refaskytt-