Vekjarinn - 01.04.1904, Qupperneq 9

9
og jeg gat ekki búizt við annarskonar gleði en
jeg átti. Þegar síðasta samkoman var út.i um
kl. 10 að kvöldi, kom til min fátækur maður
og bað mig að koma og biðja með konu sinni,
sem komin væri að dauða. Jeg fór með honum,
en spurði þó manninn, sem var kaþólskur, hvers
vegna hann hefði ekki sótt prestinn sinn. „Jeg
fór til hans,“ sagði hann, „en hann vildi ekki
koma nema hann fengi hálfaðra krónu fyrir, en
við höfum ekkert til að borða og því síður peninga."
Nú fór jeg að hugsa um, hversu það væri
óheppilegt að jeg skyldi ekki hafa annað í budd-
unni en tveggjakrónupeninginn og ekki annan
mat heima en það, sem jeg þufti að borða um
kvöldið og morguninn. Gleði mín hvai f við þessar
hugsanir, enda gleymdi jeg að ávíta sjálfan mig
og fór í stað þess að finna að við veslings mann-
inn að hann skyldi ekki hafa farið til fátækra-
stjórans. Hann kvaðst þá hafa farið þangað, en
sjer hefði verið sagt að koma aptur á morgun kl. 11,
„en þá verður kona min liklega dáin,“ bætti
hann við. — -
„Jeg vildi óska að jeg hefði haft þessar 2
krónur í smáu svo að jeg hefði getað gefið mann-
inum aðra þeirra," hugsaði jeg með sjálfum mjer.
Mjer kom ekki í hug að gefa honum aleigu mína,
og mjer var ekki Ijóst sjálfum, að jeg í raun
rjettri var fús til að treysta Drottni, ef jeg hefði
krónu í vasanum, en þorði það ekki, ef buddan
vseri tóm,