Vekjarinn - 01.04.1904, Síða 13

13
ing vakti fyrir mjer: „Get jeg farið til Kína, eða
vantar mig trú og mátt yflr Guði, svo að jeg
sje ófær til þessa starfs, sem jeg þrái?“
Seinni part vikunnar var jeg í töluverðum
vandi æðum. Jeg þurfti að hugsa um fæði handa
sjálfum mjer, og auk þess að borga húsaleiguna,
og vissi að húsmóðir mín, sem var Guðs barn,
þurfti að halda á henni. Atti jeg að þegja leng-
ur? — Á hinn bóginn leit jeg svo á, hvað sem
öðrum kynni að sýnast, að jeg væri ófær að verða
kristniboði, ef jeg yrði að gefast upp í þessu efni.
Fimtudaginn og föstudaginn varði jeg eins mikl-
um tíma og jeg gat til að biðja Drottin, en
iaugardagsmorguninn rann upp án þess að nokkur
breyting yrði. Nú ákallaði jog Drottin um leið-
beiningu, hvort jeg ætti að bíða eða tala, og
mjer fannst hann bjóða mjer að bíða, svo jeg
þagði og var ókvíðinn.
Um kl. 5 seinni partinn á laugardaginn var
húsbóndi minn búinn að ljúka læknisstörfum þann
dag, og hallaði hann sjer þá út af í hægindastól-
inn eins og hann var vanur og fór að tala um
málefni Guðs síns, þvi að hann var innilega trú-
aður og við áttum marga góða stund saman. Jeg
var að gæta að fati, sem var yfir spírituslamp-
anum, og gat því dulið geðshræringu nrina, þegai'
hann sagði allt í einu: „Nei, bíðurn við, Taylor,
er ekki konrið fram yfir gjalddaga á launum
yðar?“ Það má geta næni aðjegkomst í geðs-
hræringu og varð að bíða dálítið þangað til jeg