Vekjarinn - 01.04.1904, Síða 19

19
En svo greip sú hugsun mig: „Jeg dey iíklega
ekki í þetta sinn, þvi að Drottinn mun ætla mjer
starf í Kína.* Mjer þótti vænt um, hvað sem cðru
leið, að fá nú tækifæri tii að vitna fyrir þessum
vini minum, sem var ágætur læknir en algjörður
efasemdarmaður í trúarefnum. Jeg sagði honum
að jeg hlakkaði til, ef jeg fengi bráðlega að koma
heim til frelsara míns, en reyndar byggist jeg
ekki við að deyja að svo stöddu, því að Drott-
inn mundi ætla mjer störf fyrir sig, ef mjer
skjátlaðist ekki. „Það er gott og blessað," sagði
hann,* en flýtið þjer yður nú að ná í vagn og
komast heim, það verður ekki langt að bíða þang-
að til þjer verðið ósjálfbjarga." Jeg brosti að því,
að jeg íæri að leigja kerru, því jeg átti ekki nóg
til þess. Svo hjelt jeg á stað gangandi, en varð
þó að fara upp í sporvagn, og komst með naum-
indum heim til mín. Jeg bað vinnukonuna að
koma með heitt vatn, og bað hana jafnframt
mjög alvarlega, bókstaflega talað eins og deyjandi
maður, um að opna hjarta sitt fyrir náð Guðs í
Jesú Kristi. Jeg baðaði svo þá hendina, sem
verkurinn var mestur i, og tók mjer blóð á flngr-
inum til að vita hvort eitthvað af eitrinu færi
ekki. Sársaukinn var mikill og það leið yflr
mig. Þegar jeg raknaði við aptur, var búið að
að flytja mig i rúmið. Frændi minn, sem bjó
þar i nágrenninu, var kominn til mín og hafði
sent eptir lækni sínum. Jetr sagði þessum frænda
mínum að læknishjálp mundi ekki koma að neinu