Vekjarinn - 01.04.1904, Síða 27

27
Japanar eru að nokkru leyti þjóðflokkur út
af fyrir sig. Flestir ætla að þeir sjeu afkomend-
ur „Ainua,“ — sem komu að norðan, og enn
byggja Jezó að nokkru leyti, sem er norðlægast
af 4 aðaleyjunum, sem mynda Japan, — og
mongólsks þjóðflokks frá Kína. Japanar eru
sjálfstæðir og þjóðræknir, gestrisnir, þrifnir og
sparsamir að náttúrufari, en aptur eru þeir tald-
ir lauslátir, brigðmálgir og óhreinlyndir í meira
lagi. („Ókunnuga menn tortryggi jeg, af því að
jeg þekki þá ekki, en kunnuga tortryggi jeg, af
því að jeg þekki þá,“ segja þeir opt.) Eðlilega
ríkir þar allskonar hjátrú og kreddur eins og
alstaðar í heiðnum löndum.
Gamlar bókmenntir þeirra eru sýnilega af
kinverskum uppruna, og gömlu rikistrúnni í Jap-
an, „Sjinto," svipar að mörgu leyti 'til elztu
trúarbragða Kínverja. Samkvæmt henni er „sólar-
guðinn" talinn æðstur allra goða, og eru honum
og hinum goðunum reist mörg skrautleg hof, en
samt eru ekki gjörð líkneski af þeim, heldur eiga
ýmsir hlutir að minna á þau. (Spegillinn „minnir*
t. d. á sólarguðinn.)
Keisari landsins eða Mikadóinn, er talinn
„sonur sólguðsins,“ og ótakmörkuð hlýðni við
hann er því sjálfsögð skylda. Buddhatrú kom til
Japans á 6. öld eptir Krist, og var búin að vinna
hylli ineiri hluta landsmanna i lok miðaldanna.
Kaþólskir kristniboðar komu þangað um miðja
16, öld, og atvikaðist það þannig: