Vekjarinn - 01.04.1904, Qupperneq 44

44
landi: „Jeg hjelt að það væri ef til vildi vilji
Drottins að kalla mig brott úr þessum stundlega
heimi, til dýrðar himins sins. Og þá fann jeg,
hvernig áhyggjur mínar út af Japan, kristniboðs-
fyrirætlanir mínar, þrá mín eptir að koma upp
öflugum kristnum háskóla, kærieikurinn til konu
og barna, þakklætið við Hardy og konu hans,
hvernig allt þetta brann í brjósti mjer eins og
brennandi eldur. Samt gat jeg falið mig í hend-
ur Drottins og beðið hann að taka mig heim til
sín, ef hann vildi. Þótt jeg hefði sárar kvalir
innvortis, var jeg samt róieg-ur og þakklátur, af
því að minn himneski faðir sá um mig, en þó
allra heizt af því að hann hafði geflð mjer full-
vissu um fyrirgefningu syndanna fyrir Jesúm Krist.
Upp frá þeirri stundu sá jeg enn betur en fyr,
að jeg átti ekki sjálfur líf rnitt. Hvort sem jeg
iifi eða dey, lifi jeg og dey fyrir Jesúm Krist.
Drottinn haldi líknarhendi sinni yfir minni synd-
spilltu sái, og gefi mjer rúm í ríki sínu meðal
iiinna lítilmótlegustu fyrir friðþægingu Jesu Krists. “
Þegar Nísíma var búinn að jafna sig í Wiesbaden,
fór hann til háskólanna á Englandi og Ameríku.
Hann heimsótti vini sína, en vann þó hvervetna
að áhugamáli sínu. Ilann sagði um það meðal
annars: „Tiu ára reynzla í Japan hefur alveg
sannfært mig um að Japanar verða sjáifir að
vera með í kristniboðinu. En þá verðum vjer
að mennta efnilegustu unglingana, sem vjer hitt-
um, eins vel og unnt er. Pað verður kostnaðar-
samt, það er sattt, en það borgar sig. Kristni-
boðið þarf raunar fyrst og fremst að hvíla á trú;
en það er ómögulegt vor á meðai annað en taka
tillit tii menntunarinnar. Þeir menntuðustu geta
komið ínestu til ieiðar. “
Fjoidi manna tók vel rnáli hans, Maður