Vekjarinn - 01.04.1904, Qupperneq 46

46
starfa saman í bróðurkærleika og forðast allar
deilur. Jeg hef opt miðlað málum milli kennar-
anna og bið eptirkomandi forstöðumenn að gjöra
það einnig.
Jeg hef alla æfi mína lagt. kaþp á að gjöra
engum rangt, ef samt, væri nokkur, sem þættist.
hafa orðið fyrir rangindum af minni hálfu, bið
jeg hann fyrirgefningar.
Það, sem þegar er áunnið, er ekki mjer að
þakka heJdur st.arfi yðar. Jeg hefði ekkert getað,
ef þjer hefðuð ekki hjálpað mjer. Jeg þakka
þeiin af hjarta, sem starfað hafa af alhug."
Rjett áður ett hann dó, (23 jan 1890) bað
hann um að rjetta sjer Japans kort, og benti svo
á þá staði, sem sjerstaklegá þyrfti að senda kristni-
boða til. Einn af samkennurum hans sagði þá
við hann: „Meista.ri! íJú mátt óhræddur halda
á brott, vjer skulttm halda áfram starfinu." „Það
er gott, það er gott,“ svaraði hann. Svo bað
hann að lesa fyrir sig 3. kapítulann í Efesusbrjef-
inu, svo lá hatin þegjamli um hríð þangað til
hann sagði: „Gleði. — friður, himininn," og
um leið gaf hann upp andanrt.
Dosjisja heldur áfram enn í dag og hefur
orðið til ómetanlegs gagns.
Dauði Nísímu vakti meiri hluttekningu víðs-
vegar ttm kristinn heim en nokkurs annars Jap-
ana, og fjöidi landa hans hörmuðu dauða hans.
Æflferill hans er að ýmstt loyti dæmalaus í
kristniboðssögunni og er eins og björt stjarna yíir
ættjörðu hans, sem itann elskaði fram í andlátið
og bað ótal sinnum fyrir.
Á öllum þessum tima mát.ti heita að kristni-
boðinu gongi óvonju vói i Japnn, > inkum tóku til-
tölulega margir „heldri tnonn“ trú; en þar sem