Vekjarinn - 01.01.1906, Síða 10

10
ar, erfir kórónuna. — Við þurfum aldrei að
kveðjast á himnum.
Eg vildi eg mætti sjá þig enn einu sinni
hérna megin; en það er ómögulegt. Þegar
þú lest þetta, verður höndin stirnuð, — hönd-
in, sem eg ætlaði þér. Dauðahrollurinn er að
byrja. Bað um styrk til að skrifa þetta — til
að kveðja þig, hjartað mitt. Kraftarnir eru að
þverra. Get varla haldið á — pennanum. Nú
verð eg að kveðja þig, elskan mín. — Það er
ekkert sár svo djúpt, að Jesús geti ekki lækn-
að það. — Drottinn hlessi þig og styðji, það
er — síðasta — bæn min.
Þinn i dauða — og lífi
Leland Stribbinga.
Eg hefi ol't séð sorg áður, segir frásögu-
maðurinn, en aldrei séð Guðs harn verða fyrir
öðrum eins harmi.— Og þó var von og gleði
samfara, eilífðarvonin og gleði af því að ást-
vinurinn, sem hún hafði beðið eftir öll þessi
ár, varð þó til að bjarga heitmey bróður hennar,
bjarga henni i tvöföldum skilningi. *
Fjóla var sem »brandur úr báli dreginn«
og einsetti sér að helga Guði alt líf sitt. Hún
kvaðst verða að fara í slað hans, sem lét líf *
sitt fyrir hana.
(Úr ,,Hjemlandsposten“).