Vekjarinn - 01.01.1906, Qupperneq 13

13
»Talið ekki svona, maður; þér getið enn
öðlast náðina«.
»Nei, aldrei, — eg finn það hérna«, sagði
sjúklingurinn og lagði höndina á hjartað. »Ó,
eg hefi glatað sál minni, syndgað upp á náð-
1 ina, og selt hana t'yrir ekkert! Of seint, — of
seint!«
Það var reynt að hughreysta vesalings
manninn, en alt, sem sagt var um náð Guðs
og kærleika hans til syndaranna, kom að engu
liði. Loks dó hann með þau hroðalegu ör-
væntingarorð á vörunum: »Sál mín er glöt-
uð! — Of seint, — of seinl!« — — —
, Vinur minn, sem lest þessa sögu, og hefir
ekki hygt hús þitt á bjargi, heyr kall Drolt-
ins i sögunni. Hann er einmitt að kalla á
þig. Þín vegna er saga þessi sögð hér. Gættu
að þér. Guði er alvara með að boða þér:
Nú er hentugur tími, í dag er náð að fá. Frest-
aðu ekki iðruninni. Þú veizt ekki nema þetta
sé hin síðasta náðarstund, ellefta stund þin.
Það er oft sæmilega óþægilegt að verða of
seinn í tímanlegum efnum. En hvað skyldi
þá vera að verða of seinn að dyrum guðsríkis?
v Margur vantrúarmaður hefir grátið sárt á
banadægri yfir þvi, að hafa þjónað djöflinum
svo lengi, en hitt hefir aldrei heyrzt, að trú-
aður maður hafi grátið yfir því á banadægri,
að hann skyldi hafa þjónað Kristi. — Varpaðu