Vekjarinn - 01.01.1906, Qupperneq 19

19
og sagði: »Eg vil ekki fara inn, og mérlíkar
ekki Jiessi hvíti búningur«.
Hann andvarpaði og fór.
Ýmsir fleiri urðu til að biðja mig að koma
inn, og sumir ætluðu að hálfdraga mig upp
þrepin, en eg brást illa við, og stóð sárgröm
í sömu sporum.
Loks kom ungur maður, sem beinlínis
ne)rddi mig til að kom inn. Hann var svo
alúðlegur að eg leyfði honum loks að leiða
mig inn.
Geisladýrðin, sem eg kom nú í, er óút-
málanleg; fegurstu gimsteinar og hjörtustu
stjörnur hefðu ekki nolið sín í annari eins
dýj-ð. — Þá furðaði mig ekki síður á kær-
leikanum og gleðinni, sem skein úr svip hvers
manns í þessum ótölulega skara. — Eg reyndi
að flýja í eitlhverl horn, þar sem enginn sæi
mig, en hné niður hrædd og sorgbitin. — Það
var svo sem greinilegt að eg átti ekki þarna
heima.
Mannfjöldinn, sem mér virtist nú öllu
likastur himneskum verum, sveif áfram eftir
hljóðfalli einhverra undarlegra en þó samstiltra
tóna, sem mannleg eyru hafa líklega aldrei
heyrt. Ungi maðurinn, sem leiddi mig inn,
varð þegar gagntekinn af þeim, og hvarf mér
sjónum.
Brátt kom eg auga á einn í hópnum,