Vekjarinn - 01.01.1906, Side 21

21
hans og málróm, að steinlvjarta hefði mátt
bráðna, en þó var eg söm og áður. Eg þagði
fyrst ofur lítið, eg svaraði svo: »Eg vil ekki
syngja hér, því að eg kann ekki söngvana«.
Á svipstundu varð hann allur annar, á-
sjóna hans varð sem elding og raust hans
sem þruma.
»Hvaða erindi áttirðu þá hingað ?«, sagði
hann, og um leið kom jarðskjálfti; jörðin
opnaðist undir fótum mér og' eg hrapaði nið-
ur í yztu myrkur. — Eg vaknaði örmagna af
hræðslu«.
★ ★
*
Systrum hennar þótti draumurinn ótta-
legur, og þrábáðu hana að snúa sér til Krists,
en hún svaraði ónotum einum. Tæpri viku
síðar varð hún bráðkvödd, án þess nokkur
breyting yrði á hugarstefnu hennar áður.
Iíærléikssnautt, iðrunarlaust hjarta — og
endalaus eilífð — — — —?
Ungur prestur, lærisveinn ))nýmóðinsguð-
fræðinganna«, frétti aö velmentuð en vantrú-
uð kona í söfnuðinum væri orðin hættulega
veik. Honum fanst skylda sín að vitja um
hana og tala við hana um andleg efni, þótt
honum hins vegai- fyndist það óþægileg skylda
og hálfkviði fyrir að tala við hana, enda var