Vekjarinn - 01.01.1906, Qupperneq 22

það fremur skyldurækni en kærleiki Krists,
sem knúði hann til þess.
Konan tók honum miklu betur en hann
bjóst við, þótt ekki væri laust við að háðbros
kæmi á varir hennar, þegar hann fór að stynja
upp erindi sínu, að hann væri kominn til að
tala um sálarheill hennar.
Hún svaraði þvi samt ofur rólega á þessa
leið:
»Ef þér viljið svara mér einni samvizku
spurningu, [þá megið þér tala við mig og
spyrja mig eins mikið og þér viljið. En þér
verðið að segja mér satt. Lofið þér mér að
taka i hönd yðar, og lítið í augu mín og svar-
ið mér svo blátt áfram: Trúið þér nú sjálfur
því, sem þér viljið fá mig til að trúa? Eruð
þér svo vissir um J)að, að þér getið glaðir dá-
ið í þessari trú-? liigið þér sjálíir þenna Irið
við Guð sem þér talið um? Svarið þér mér
nú hiklaust!« — Og jafnframt horfði hún al-
varlega á hann.
Prestinum fór að verða hálfórótt og leil
undan: »Lítið þér nú á«, sagði hann, »það
ríður minst á því fyrir yður að vita, hverju
eg trúi, eg er ekki að lala um sjálfan mig, eg
er að tala um Krist«.
Þá reis sjúklingurinn upp í rúmi sínu og
sagði: »Farið þér sein iljótast héðan og loíið
mér að vera í friði; mig langar ekki til að