Vekjarinn - 01.01.1906, Síða 26

26
ingi, skal eg geta þess, að hér var um rnjög
náið samband að ræða við hina látnu, og eg
hefði getað sagt margt fagurt um hana, og það
ejnmitt um trúarlíf hennar.
En því skyldi eg vera að segja frá þessu?
Yegna þess að það er svo undur sjaldgæft, að
vér prestarnir séum beðnir um þetta. Hitt
er tíðara, að jafnframt og beðið er um lík-
ræðuna, er oss sagt fráýmsu úr lífi hins látna,
og venjulega er það alt honum til hróss.
Þannig fáum vér óðar efni í lofræðul Því er
líkt varið og með skálræður, fáir ætlast til
að inenn þræði sannleikann nákvæmlega, öll
áherzlan er á hinu að geta lýst lífi hins látna
snyrtilega og helzt hrífandi. Svo kemur »kvitt-
un« í blöðunum á eftir fyrir »huggunarríka
ræðu«, eins og oftast stendur1).
Eg verð að kannast við að þessi ósk, sem
eg gat um, var alveg að skapi mínu. Mér
væri það mikið gleðiefni, og mundi jafnvel
geta stundað embætti milt með meiri djörfung,
ef margir kæmu með líkar óskir. Þá væri
liægl að komast hjá mörgum leiðindum og
gremju.
Fyrir nokkru kyntist eg á ferð kristilega
sinnuðum, aðgætnum organista. Staða lians var
ekki neitt öfundsverð, því að hann átti að spila á
1) Þaö mun vera siöur á Pýzkalandi. Pýð.