Vekjarinn - 01.01.1906, Síða 30

30
getur samt þótt vænt um hann og metið kosti
hans. En því er nú ver: afturhorfnir kristnir
menn eru því nær alstaðar i hverfandi minni
hluta. Allur þorri »almennings« telur það
móðgun gegn þeim látna, að tala um syndir
hans og bresti.
Þegar bezt lætur, segja menn þá: »Það
var alveg satt, sem presturinn sagði, en hann
hefði ekki átt að segja það«. Þetta er nú
ekki góð rökfærsla. — En presturinn verður
að vera einbeittur þrekmaðui, ef hann á að
stýra eftir áttavita sínum og aldrei slaka til.
A hinn bóg'inn heíir enginn rétt til að
dæma eða fyrirdæma í líkræðum, og fullyrða
að hinn látni sé glataður. Hver heíir leyfi til
að skifta sér af réttindum Drottins? Kærleik-
iu' og von þarf að koma í ljós í líkræðunum.
-— Vér megum og eigum að dæma syndina
en ekki syndarann! Vonum fyrir hann jafn-
vel móti von. En þetla er alt annað en gefa
ósanna lýsingu af honum, og segja, að hún sé
sönn.
Satt er það og að hkræðan er marg oft
»bona fide«, eða presturinn hefir ekkrvitað
betur. Hann hefir lítið eða ekkert þekt hinn
látna. Svo fær hann »upplýsingar«, sem eiga
að vera sannar, en eru oft þvert á móti.
»Eg get ekki annað en dáðst að blessuð-
um prestinum«, sagði maður, sem varð