Vekjarinn - 01.01.1906, Side 35

35
sumir fara jaínvel svo langt í óskammfeilni
sinni, að fullyrða afdráttarlaust að hinn látni
sé orðinn hólpinn; eða ef menn þora það ekki,
hugga þá með því að hann geti snúið sér í
öðru lífi. En oftast nær er þó huggunin inni-
* fólgin í smeðjulegu, væmnu tilfmninga mál-
skrúði um ekki neitt, en sem hljómar fagur-
lega í svipinn, svo mönnum þykir það hugg-
un. Eg heyrði sjálfur einu sinni í Iíaupmanna-
höfn að slíkur málskrúðsprestur fór svo langt
að hann varð að aðhlátri. Hann áttiað jai’ða
unga stúlku, en minti það væri gömul kona
og byrjaði ræðuna á þessa leið:
»Þegar sólin hnígur í vestri, lengjast
skuggarnir smámsaman eins og hér í lífi þess-
arar öldruðu heiðurskvinnu«.
Meðhjálparinn greip í handlegginn á hon-
um og sagði: ))Það er ung stúlka«.
r'restur lét sér hvergi bregða en byrjaði
að nýju: »Þegar sólin stendur hátt á lofti
um hádegisbil, grunar engan að skuggarnir
^ koma alt í einu, þó hefir það farið svo hér«.
Sumir menn eru svo undarlegir að þeim
finst annað eins þvaður vera ógnar huggun-
> arríkt, en það er samt svívirðileg óhæfa að
ílylja slíkt. Mesta óhæfan er þó í raun og
veru að slík »hjartnæm«, glamrandi málbein
skuli nokkurn tíma vera í prestsstöðu. Yér
megum ekki, úr þvi vér erum starlsmenn
’ o *
.