Vekjarinn - 01.01.1906, Qupperneq 37

37
inn allri prédikun og kristilegri starfsemi sinni
rothögg með líkræðunum. En sé presturinn
hreinskilinn og sannleikselskandi maður við
* grafir dauðra manna og heimfæri þar guðs
orð um sáluhjálp og glðiun /yrir Irúaöa og
vantrúaða, þá verða likræðurnar góð og ör-
ugg staðfesting annara prédikana og starfsemi
hans«.
Viðbætir
eftir S. Á. Gíslason.
Þannig farast þessum merkismönnum
orð, og því miður hafa aðvaranir þeirra gegn
likræðulýgi fult erindi lil vor, hvort sem vér
erum sömu skoðunar og þeir að öllu leyti
eða ekki. Því miður, segi eg, því að sárt er
það, að fjöldi manna hér á landi skuli svo
sneyddir dómgreind og velsæmistiliinningu, að
þeir skuli krefjast þess beinlínis og óbeinlínis
að líkræðurnar séu eintómt skjall um hinn
látna og fullyrðingar um eilífa velferð hans
eða þá efnislaust málskrúð og tilfinninga-
hrófatildur uppi i loftinu,
Margir brosa reyndar i kampinn, þegar
verið er að hlaða oílofi á látinn mann, sem
þeirn var ekki vandabundinn, og segja eitthvað
á þá leið: »Fljótir eru þeir að smíða bless-