Vekjarinn - 01.01.1906, Qupperneq 40

40
Pó er allra sorglegast þegar prestarnir
laga sig i auðsveipni eftir þessum heimsku-
legu og ókristilegu kröfum, og það stundum
móti betri vitund. Það er eitthvað meira en
lítið bogið við það að menn, sem þykjast
bera sannleikanum vitni, og kalla sig þjóna
Drottins, skuli dirfast að segja t. d. um slark-
ara »að þeir hafi fetað í fólspor Krists«, og
brosleg verður líki'æðan, þegar talað er um
»sannfarsælt hjónaband« og »sárt harmandi
ekkil«, þar sem stúlka var komin upp á milli
hjónanna og konan að því komin að flýja
heimilið. Eða þegar talað er um »sannkristi-
leg fyrirmyndar sómaheimilk, jafnvel þótt allir
viti, að þar sé aldrei farið með orð Guðs og
húsbóndinn jafnvel opinber vantrúarmaður.
Eða þegar hælt er fyrir það, sem öðrum þykir
stórgalli. (Shr.: »Iionum til maklegs hróss
skal þess gelið, að hann var eindi'eginn land-
varnarmaður«). Slíkar ræður auka ekki virð-
ingu né tiltrú prestanna hjá hverjum þeim,
sem ekki hefir fjötrað skoðanir sinar á vana-
bás heimskunnar. Og hvorki er það heppi-
legt né prestslegt að gefa óvinum Krists og
kirkju vopn í hendur með lítilli sannleiksást
við Jíkbörur lramlíðinna, þar sem er alt of
alvarlegur staður til að fara með þvætting, og
halda áfram að gefa tilefni til að menn segi
þegar einhver er skjallaður úr hóíi: »Það er