Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Blaðsíða 6

246
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
borgina, og vita hvernig þar væri umhprfs. Svo
reið hann þangað, en lofaði að koma fljótlega
aftur. Húsin, sem hann fór fram hjá, stóðu
mannlaus, og hvergi var eldur á arni. Hann
mætti varla manni á leiðinni. Rað var kvöld-
ið helga; allir voru í nnisterisgörðunum að
fást við að slátra páskalömbimum, og bar fjöldi
presta blóð þeirra til altaranna. Ben Húr koni
inn um norðurhlið borgarinnar, skildi hestinn
eftir í gestahúsi og gekk heim til sín. Hann
spurði fyrst eftir Mallúk; hann var sagður ekki
heima. Rá spurði hann eftir Baltazar og Sím-
onídes. Rjónninn sagði að þeir hefðu látið
bera sig á burðarstóluni upp í bæinn, til þess
að horfa á hátíðina; í sömu svifum kom íras
inn; þjónninn fór.
Ben Húr hafði lítið hugsað um Egyftameyna
fögru síðustu dagana. En nú, þegar hann sá
hana, varð hann þegar háður valdi hennar,
En það var eins og hún væri nú ekkert að
reyna að beita valdi sínu yfir honum. Hún
heilsaði honum með helbitrum kulda, stóð svo
kyr og horfði á hann, róleg eins og mynda-
stytta, hnarreist og mikillát, og klemdi saman
varirnar.
«Rað var gott þú komst, sonur Húrs,»
sagði hún loksins ofurhægt, »til þess að eg
geti þakkað þér fyrir gestrisni þína. Eg ætla
ekki að þurfa á henni að halda lengur en til
morguns.«
Hann hneigði sig lítið eitt, og horfði á hana
steinhissa.
«Eg hefi heyrt sagt,« mælti hún, »að þeg-
ar teningaleikarar gera reikninga sína, þá leggi
þeir stundum sveig á höfuð þess, sem hefir
unnið. Við tvö höfum leikið einn leik, sem
hefir staðið yfir allmarga daga og nætur. Því
skyldum við þá ekki reyna iíka að vita, hvort
okkar á að hljóta sveiginn, úr því að leikur-
inn er á enda?«
Ben Húr tautaði eitthvað fyrir munni sér.
Hún hélt áfram:
«Segðu mér nú, þú fursti af Jerúsalem, hvað
hefir hann afrekað, þessi timburmannssonur
frá Nazaret, sem þið kallið guðs soii? Hefir
hann velt Róm ofan í duftið? Hvar hefir hann
reist hásætið sitt? Hvar er konungshöll hans?
Þú komst og sagðir, að hann hefði kallað
framliðna til lífs aftur! — en liklega getur
liann ekki kallað fram hús, sem Ijóma af gulli
og gimsteinum — eða hvað?»
Hún talaði í hæðnisróm, og fjandskapurinn
titraði í öílu fasi hennar. Ben Húr sá að hann
þurfti að hafa gætur á sér. Hann svaraði:
«Við skulum bíða einn dag enn, eða ef til vill
eina viku, áður en við fellum dóma vora.»
Hún lézt ekki heyra svar hans. — «Hvern-
ig stendur á því, að þú ert nú í þessum
fötum? Er það landshöfðingjabúningur eða
jarlsbúningur? Eg sá einu sinni einn af stór-
mennum Persa . . . hann bar silkitúrban á
höfði og gullsaumaða skikkju, og sverð hans
tindraði af gimsteinum. Eg er ósköpin öll
hrædd um að þú eigir langt eftir að ná í það
vald, sem þú varst einu sinni svo kurteis, að
bjóða mér að eiga með þér.»
«Dóttir hins spaka gestvinar míns er víst
að reyna að sýna mér það, að það geti búið
ilt skap í yndislegum líkama,» sagði Ben Húr.
Hún horfði hæðnislega á hann, stóð og
hringlaði hálsmeni sínu í lófa sínum, og
mælti:
«Sonur Húrs hlýtur að vera sérlega gáf-
aður maður, og vera þó Gyðingur ; . . . Eg
sá þennan höfuðmann hugmynda þinna halda
innreið sína í Jerúsalem; þú hafðir sagt, að
hann mundi birta það frá musterinu þann dag,
að hann væri konungur Gyðinga. Hópurinn
kom ofan fjallið með ópum og söng og veif-
aði pálmaviðargreinum — eg var að bera mig
að finna konunginn sjálfan út úr hópnum,
eða þá gullroðna vagninn hans, eða þá hirð-
ina, sem fylgdi honum — og bjóst eg við
að sjá furstann af Jerúsalem í fylgd með hon-
um — Jú, það var líka svo sem,» og hún
hló hæðnislega og ertnislega. «Hvað heldurðu
mér hafi borið fyrir augu?»
í staðinn fyrir vopnskrýddan Sesar — sá eg
karlmann með kvenmannsandlit og sítt kven-
mannshár, og húkti á öSuufola. Hann ætti að