Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Blaðsíða 17

KLUKKAN NÍU.
257
í líkamanum, og kvað hann það myndi stafa af
hitanum.
Þegar eg kom ofan morguninn eftir, vakti
það undrun mína, að þjónustufólkið var önn-
um kafið við að búa einhvern út til ferðar.
Eg spurði hverju þetta sætti.
«Húsbóndinn ætlar að ferðast í dag til Lyon,»
sagði einn þjónanna.
Eg flýtti mér inn í svefnherbergi föður
míns; hann sat þar og var að lesa bréf. Svip-
ur hans bar vott um ákafa geðshræringu, eða
öllu heldur örvæntingu. Þegar eg kom, sagði
hann með Iágri röddu:
»Eg veit ekki hvort eg er vakandi eða sof-
andi, hvort hér eru einhver svívirðileg brögð
í tafli eða hvort þetta er yfirnáttúrleg sannreynd,
að einn af spádómum Alfreds er að rætast.
Hann spáði mér missi eigna minna og hér er
bréf, sem tilkynnir mér, að kaupmaður sá
í Lyon, sem hefir haft fé mitt undir höndum,
sé orðinn gjaldþrota. Var þetta aðeins hugboð
hans eða var eyðilegging okkar í raun og
veru opinberuð fyrir syni mfnum? Eg fer nú
tafarlaust til Lyon, til þess að komast fyrir hið
sanna. það er ekki ómöguiegt að þetta sé alt
misskilningur. En — lýsingin hans Alfreds —
mér ógar við þegar eg hugsa um það.»
«En ljósið, faðir minn,» sagði eg, »ljósið,
sem við sáum í gærkveldi?»
«Minstu ekki á það,— Alfreð sagði að rétt
áður en spádómurinn kæmi fram, myndi og
öðlast vísbendingu unr það með samskonar
yfirnáttúrlegri birtu og honum sjálfum vitrað-
■st. Eg gerði nrér alt far um að efast um áreið-
anleik og þýðingu þess, er við sáum í gær-
Lveldi, og eg veit ekki enn, hvort eg á að trúa
Því. F>essi spádómur er ekki hinn síðasti; það
eru fleiri, sem rætast eiga — en við skulum
eLki tala meira um það — ekki hugsa um það.
Eg vtrð óðara að fara til Lyon. Eg verð
að vera þar viðstaddur, ef vera kynni, að ein-
hverju kynni að verða hægt að bjarga, sé frétt
þessi sönn.»
Hann skundaði út úr herherginu; eg fór
á eftir honum og fékk leyfi hans til þess að
fylgja honum eftir á þessari óvæntu ferð. F*eg-
ar við komum til Lyon, komumst við að raun
um að fregnin var, því miður, sönn. Faðir
minn var búinn að missa eignir ‘sínar. Alt
sem við áttum eftir var lítilsháttar fjárupphæð,
sem sé eftirgjald af jörð er tilheyrt hafði móð-
ur minni.
F’etta ólán fór algerlega með heilsu föður
míns. Hann mintist aldrei franrar á spádóma
Alfreds; hann var hræddur við að minnast á
þetta; og eg varð þess áskynja að hann þjáð-
ist eins mikið af umhugsuninni um það, eins
og af missi eigna sinna. í hvert skifti er hann
ætlaði að minnast á bróður minn, var eins og
honum yrði hverft við og hætti hann talinu
skyndilega; það var auðséð að þung byrði
hvíidi á sálu hans, en hann gat ekki hert sig
upp til að segja mér hvað það veri. F*að
hefði verið árangurslaust fyrir mig að ieitast
við að fá hann til að trúa mér fyrir því, sem
að honum gengi. Skap hans var orðið beiskju-
blandið af ógæfunni og að líkindum af hinni
hræðilegu óvissu, sem óaflátanlega þjáði hann.
Kjör mín á þessu tímabili voru mjög erfið.
Eg hafði aðeins sorglegar endurminningar frá
umliðna tfmanum, og enga von fyrir ókomna
tímann, er eigi . væri yfirskygð með óljósu
hugboði um hættur og ólán; og engum gat
eg sagt frá áhyggjum mínum, hvorki föður
mínum né öðrum, og hefðu þó ráðleggingar
þeirra og meðaumkun ef til vill getað huggað
mig.
Við fórum heim aftur til 'Parísarborgar,
seldum hús það er við áttum, og fluttum á
jarðeign þá hina litlu, sem nú var aleiga okkar.
Pegar við vorum búnir að vera þar nokkra
daga, vildi svo til að faðir minn var staddur
úti í hellirigningu, og varð innkulsa. Lækriir-
irinn hélt í fyrstu þetta snert af kvefi, en brátt
fékk faðir minn ákafa hitasótt og var það með-
fram afleiðing af g eðshræringum þeim, sem
hann þjáðist sífelt af. Læknirinn gaf enn þá
nokkra von, en sóttin elnaoi dag frá degi, svo
33