Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Blaðsíða 11

BEN HÚR.
251
Bandinginn hlaut að vera þar sem blysin
voru þéttust. Ben Húr fór úr yfirkufli síiium,
tók ofan höfuðfat sitt, varpaði því út yfir garð-
múrinn og hraðaði sér á eftir hópnum, og lét
sem hann væri einn þeirra. Honum tókst að
komast á hlið við þá, er gættu bandingjans;
höfðu þeir bönd á honum. Bandinginn gekk
hægt; voru hendur hans bundnar á bak aftur
og hann drap niður höfði. Hárið hékk niður
um andlit honum, hann gekk álútari en hann
var vanur, og var svo að sjá, að hann skeytti
engu, er fram fór í kring um hann. Prestarn-
ir og öldungarnir skálmuðu á undan og töl-
uðu mikið saman. og litu við og við aftur, til
þess að hafa gát ábandingjanum. Þegar hóp-
urinn var kominn heim undir brúna, herti Ben
Húr upp huginn, kipti böndunum úr hönd-
um þrælsins, sem hélt þeim, og ska ut honum
til hliðar.
»Meistari, — meistari« sagði hann hratt í
hálfum hljóðum. »Aðeins eitt orð . . . Ferðu
með þeim af frjálsum vilja?»
Þá tók einhver reiðilega fram í: «Hver ert
þú?« og maourinn, sem hann hafði kipt bönd-
unum af, náði tökum á þeim aftur. Ben Húr
lét þó ekki hræðast. »Eg er vinur þinn, meist-
ari,» hvíslaði hann innilega, «tekur þú á móti
hjálp, ef eg útvega hana?« Maðurinn frá
Nazaret leit ekki upp, og gaf ekkert merki.
Mennirnir í hópnum þrengdu uú að Ben
Húr. »Hann er líka einn af þeim! takið hann!
drepið hann;« var kallað mörgum röddum.
Hann sleit sig lausan með hefjarafli, og
brauzt út úr mannþyrpingunni. Hermennirnir
höfðu eftir nærkyrtli hans. Sjálfur slapp hann
nær því nakinn út í gildragið — út í myrkiið.
Síðan sótti hann yfirkyrtil sinn og höfuð-
fat út að garðinum, hraðaði sér út til gesta-
hússins, tók þar hest sinn og reið út til tjald-
anna þar sem móðir hans og systir hans héldu
til. Næsta morgun hugðist hann að finna
manninn frá Nazaret að máli. Honum kom
sízt til hugar að hann hefði þá þegar um
kvöldið verið leiddur fram fyrir Annas æðsta-
prest og verið yfirheyrður þar.
Ben Húr gekk til hvíldar, og var þungt
um hjarta. Hann sagði sjálfum sér aftur og
aftur, að Gyðingaríkið, sem hann hafði hugsað
mest um, mundi aldrei verða annað en draum-
órar — og hann varð andvaka.
Framh.
Á ferð og flugi.
Framh.
Hann fór svo að borða, og fór sér hvergi
óðslega, og hann varð þess var, að Irinn horfði
á hann með óþolinmæði, og þóttist vita að
forvitnin væri farin að pína hann. Hann ónáð-
aði hann samt ekki við máltíðina, enda sá
Lavarede um, að írinn hefði nóg að drekka
og bætti stöðugt í glas hans.
Loks hafði hann lokið snæðingi, og þóttist
þá vera búinn að æsa forvitni Irans eins mikið
og hann vildi; bað hann svo um aðra flösku
af víni, og tók svo þannig til máls:
»Kæri herra Vincent, þér munið getaskilið
að það er vandasamur starfi, sem eg er að
framkvæma, og að eg verð að fara mjöggæti-
lega, svo eg geri engin misgrip. Eg hefi þv
sett mér ýmsar varúðarreglur, svo eg ekki vill-
ist á hinum rétta erfingja.»
«Eðlilega, en-----,«
«Hins vegar er ekki eins hætt við að vilst
verði á yður og ýmsurn lygurum og skrumur-
um, sem eru hér í borginni. Pér eruð heiðar-
legur borgari, sem lifið á atvinnu yðar, og
sem allir ættu að bera virðingu fyrir. Og gagn-
vart yður læt eg mér því nægja, eð biðja yð-
ur uin nokkrar upplýsingar, viðvíkjandi fortíð
yðar.»
»Eg er reiðubúinn að láta yður fá allar
þær upplýsingar, sem eg get í té látið.»
32*