Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Blaðsíða 24

264
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Minn eg ala aldur kýs
Inn í dala-þröngum.
Nafnlaust.
Vini’ ótrauða’ ef viltu fá,
Valt er auði’ að trúa,
Kærleikssnauður andi á
oft við nauð að búa.
Létta taka Iöngum dúr,
— Lífs er vakin þráin; —
Hjúpi klaka klæðast úr
Kulda-hrakin stráin.
SLÚÐUR.
Ekki fátt er um það rætt,
Ósköp lágt er byijað;
Við það bratt þó verður bætt,
Vítt og hátt svo kyrjað.
RÓGUR.
Róginn elur einlægt sá
Ódrengs vélatökuin.
Sumum fela sannleik má,
Síðan stela rökum.
Nafnlaust.
Glampann lægir, glóir á,
Geislablæju langa;
Ó, nú fæ eg senn að sjá,
Sól að Ægi ganga.
Nafnlaust.
TIL’NÝRRA KVÖLDVAKA.
Pegar öldur þrauta fá
Rreyttan fjölda manna,
Löngum hölda lífgar þá
Lestur Kvöldvakanna.
Jón P. Jónsson Gunnfriðarstöðum.
Húnavatnssýslu.
Regar skartið skyggir á,
Skorðað hartnær pínu,
Vonir bjartar bygðu þá
Bezt í hjarta þínu.
íngimar Á. Óskarsson
Klœngshóli.
Þolið blæinn þrýtur senn,
Ragnar Ægis harpa.
Geislar bægja grímu enn,
Gulli’ á sæinn varpa.
Adam Þorgrímsson.
ÆSING.
Þrætt er enn um þjóðarétt.
Rað við brennur lengi,
Er sú senna ekki létt:
Æsa’ og spenna mengi.
Þrjár af vísum þessum eru verðlaunaðar,
og verður það birt í næsta blaði; þangað til
verða menn að geta sér til, hverjar þær eru.
Theodore Barriere, franska skáldið alkunna,
afréð einu sinni að stytta sér stundir. Hann
var búinn að hlaða skambyssuna, og gera boð
eftir vini sínum, til að segja honum það sem
sér lægi á hjarta. Vinur hans kom og reyndi
ekki með einu einasta orði að telja hann af
áformi sínu, en fór þegar að skrifa niður það,
sem Theodore bað hann um, eins og ekkert
væri um að vera. En meðan Theodore var að
skrifa seinasta bréfið sitt, greip vinur hans
skambyssuna, sem lá á borðinu, skoðaði hana
nákvæmlega og miðaði henni svo á skáldið,
þar sem hann sat við borðið. Regar Theodore
varð þess var, stökk hann upp af stólnum og
henti sér eins og kólfi væ_i skotið undir borð-
ið og æpti: »1 guðs bænum farðu varlega
maður! Ætlarðu að drepa mig? Skammbyssan
er hlaðin!» Vinur hans fór að skellihlæja og
Theodore gat heldur ekki varizt hlátri, og varð
það til þess, að hann hætti alveg við að stytta
sér aldur.
«Tom», sagði sunnudagakennarinn við einn
af drengjunum. »Mér ógnaði að heyra blóts-
yrðin, sem þú hafðir við ókunnuga drenginn
þegar eg kom inn í. kirkjuna áðan.» »Eg gat
ekki að því gert, hann var að skopast að trúnni
okkar,» svaraði Tom.
Prentsmiðja Björns Jónssonar.