Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Blaðsíða 18

258
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
að eg lét að lokum flytja rúm mitt inn í svefn-
herbergi föður míns og yfirgaf hann hvorki
nótt né dag.
Eina nóttina, er eg hafði sofnað af þreytu,
vaknaði eg við hljóð frá föður mínum. Eg
kveikti ljós þegar í stað, og flýtti mér til hans.
Hann sat uppi í rúminu og starði á dyrnar, er
stóðu í hálfa gátt, til þess að loftið héldist
svalt inni. Eg gat samt ekkert séð, þótt eg liti
í sömu átt, og hann og bað hann því að segja
mér, hvað að honum gengi. Hann ávarpaði
mig blíðlega og bað mig um að sitja hjá rúmi
sínu þangað til í dögun, en að öðru leyti
leiddi hann hjá sér spurningu nu'na. Nokkrum
sinnum virtist mér sem hann talaði í óráði og
varð þess var, að hann rétti hönd sína inn und-
ir koddann, eins og hann væri,að leita að eiu-
hverju, en undir morgun var hann alvég róleg-
ur og með fullri rænu. Læknirinn kom og
kvað hann væri betri og gekk inn í daglegu-
stofuna, til þess að rita lyfjamiða. Um Ieið og
hann gekk út, lagði faðir minn höndina mátt-
vana á handlegg mér og sagði með viðkvæmri
rödd: «í nótt sá eg aftur þenna yfirnáttúrlega
Ijósglampa, liina æðri vitrun . . . Rað- er sann-
leikur . . . fullkominn sannleikur . . . eg dey
. . . unr sama leyti . . . á sömu klukkustund
og Alfred . . . klukkan níu . . fyrir hádegi.«
Vanmátlur hans neyddi hann til þess að
að þagna stundarkorn, síðan hélt hann áfram:
»Taktu innsiglað bréf, sem liggur undir kodd-
anum mínurn, og lestu það, þegar eg er dá-
inn . . . en farðu nú inn í dagstofuna, þar
finnurðu úrið mitt. Eg hefi heyrt klukkuna í
kirkjuturninum slá átta; láttu mig sjá, hve langt
er þangað til klukkan er níu . . . Farðu og
flýttu þér.«
Eg varð utan við mig af ótta, en lrlýddi
þegar, án þess að mæla orð frá munni. Lækn-
irinn var inn í daglegu stofunni. Örvæntingin
knúði mig til að láta ekki neins ófreistað til
að frelsa föður minn. Eg trúði því lækninum
fyrir því, er eg hafði heyrt, og bað hann ráð-
legginga.
«Verið óhræddur,» sagði læknirinn, «hann
hefir aðeins óráð, en við verðum að fara of-
urlítið í kring um hann, þá hepnast kannske
að frelsa líf hans. — Hvað er úrið?«
»Eg fékk honum það.»
»Skoðið þér til. Klukkuna vantar enn tíu
mínútur í níu; eg ætla að færa vísinn aftur um
klukkutíma. Látum hann með eigin augnm sjá
hinn skakka tíma, og hann mun sofna vært
áður en klukkan er níu.»
Eg fór með úrið til föður míns. »Rað
gengur of seint« sagði hann, er hann hafði
litið á það, »nær því klukkutíma ofseint . . .
turnklukkan . . . eg taldi átta slög.»
«Rér hlýtur að hafa misheyrzt, faðir minn»
eg taldi líka slögin. Rau voru ekki nema sjö.»
«Sjö,» sagði hann með veikri rödd. »Egá
þá enn eftir að lifa í klukkutíma«. Pað var auð-
séð að hann trúði því, sem hann sagði; þrátt
fyrir hina fyrri hryggilegu reynzlu vaknaði þó
daufur vonarneisti í brjósti mínu um heppileg
málalok, og nú settist eg aftur við rúm lians.
Læknirinn kom nú aftur inn. Faðir minn
varð alls ekki var við komu lians, en leit án
afláts á úrið sem !á á rúmábreiðunni. Pegar
mínútuvísinn vantaði aðeins nokkrar sekúndur
í 8 Iitaðist hann um í herberginu og sagði lágt:
«Enn þá er eftir ein klukkustund, og lét svo
aftur augun. í sama bili kallaði læknirinn, sem
var að ransaka lífæð föður míns: »Ouð minn
góður! Iífæðin er hætt að slá; hann hefir dá-
ið þegar klukkan sló níu.«
Akvæðið, sem engin mannleg vizka fékk af-
stýrt, var þannig framkomið. Eg var orðinn
eir.mana í heiminum.
Sama daginn og faðir minn var jarðsettur
opnaði eg bréfið, er hann hafði vísað mér a.
Eg þóttist vita, að þetta myndi tilkynning um
mína eigin ógæfu, en eg fann ekki til hræðslu.
eg var hafinn upp úr sorginni; örvilnun sú, er
hafði gagntekið mig, var róleg. Bréfið hljóð-
þannig:
«Faðir þinn og bróðir eru nú gengnir und-
ir þanu skapadóm er fylgir ætt vorxi. Einntg
þú, sonur minn elskulegur, hlýtur að fá vit-
neskju um að yfir þér hvílir einnig spádómur,