Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Blaðsíða 13

A FERÐ OG FLUGI.
253
»Ef þérhaldið áfram að búa þar, og eyða
fé á þann hátt, kæri frændi, verðið þér ekki
lengi að fara með þessi 4000 pund. Ekki
hugsa eg nú til að berast mikið á. Eg býst
við að eg kaupi mér litla jörð á Irlandi og
lifi þar rólegu og tilbreytingalausu lífi.»
Laxarede langaði ekki að_ hlusta á framtíð-
ardrauma líkhússtjórans. Hann greip því fram
í fyrir honum og spurði hann, á hvaða tíma
hann færi til starfs sfns.
&Klukkan tvö,» var svarið.
«Hún er nú að byrja að ganga tvö.«
«Einmitt það, en eg held eg fari nú lítið
að hugsa um þessi störf mín, þeim er velkom-
ið að vísa mér á brott, og ríkast er mér nú
í huga að ganga þega>- úr vistinni.»
«Lavarede spratt á fætur og sagði með
ákefð: «í hamingju bænum gerið það ekki.»
Hann var smeykur um, að hann mundi þá
eigi koma fram áformi sínu, ef írinn fyndi upp
á þeim skolla, að yfirgefa líkhúsið þá þegar.
»Hvað er því til fyrirstöðu, að eg yfirgefi
þetta leiðindastarf nú þegar, fyrst eg er orð-
inn vel fjáður?» sagði Irinn.
Lavarede varð í bráðina orðfall, hann fór
að leita eftir ástæðum, þvi ekki var gerlegt
að skýra frá hinni einu réttu ástæðu, sem var
sú, að hann þyrfti að nota hann til þess að
komast með honum inn í líkhúsið. «Eftir litla
stund, sagði hann því: «Eg vil fastlega ráðleggja
yður að segja ekki lausri stöðu yðar næstu
daga, því það hefir töluverð umsvif í för með
sér, sem nokkurn - tíma þarf til, að fá því
komið í kring, að arfurinn verði borgaður. Við
verðum báðir að snúa okkur til yfirvaldanna
hérna í borginni, og þau þurfa því næst að
bera sig saman við yfirvöldin í Dublin. Svo
er eftir að Ijúka reikningum búsins, og að síð-
ustu verður að senda arfinn hingað vestur, svo
við báðir gettim tekið á móti honum af hendi
yfirvaldanna. Öl! málefni, sem þurfa að ganga
embættisveginn, eru Iengi á leiðinni, svo ef
að þér segðuð upp stöðunni nú, munduð þér
þurfa að vera iðjulaus á annan mánuð þangað
til þér fengjuð peningana.«
«Rér hafið rétt að mæla, frændi góður,
en mér kom þetta bráðræði í hug, af því þessi
atvinna, sem eg hefi, er ákaflega leiðinleg, svo
eg helzt hefði viljað vera laus við hana nú þegar.»
«Hvaða atvinnu hafið þér, frændi,» spurði
Lavarede blátt áfram, og duldi snildarlega gleði
sína yfir því að Írinn ætlaði í það skiftið að
hætta við að segja lausu starfi sínu.
«Eg held vörð yfir þeim gulu, sem sofa
svefninum langa, eða, svo þér skiljið það bet-
ur, eg hefi vörð í Iíkhúsinu við höfnina, þar
sem kistur hinna dauðu Kínverja eru, setn eiga
að flytjast vestur yfir hafið.«
Lavarede lét sem liann væri öllum þessum
þessum líkflutningi ókunnugur, og fékk Irann
til að skýra sér frá því öllu út í æsar.
»Úh, úh, það hlýtur að vera ákaflega óvið-
feldið að dvelja einn heilar nætur innanum
kistulagða Kínverja.»
«Óviðfeldið, já, og meira en það, það er
blátt áfram andstyggilegt.»
«En það mætti þykja sjaldgæft æfintýri á
ferðalagi að vera þar eina nótt, og gaman að
geta sagt frá því síðar, að hafa þó verið næt-
urlangt á því dauðramanna heimili. Eg hefi
næstum löngun til þess. En ef til vill fær
enginn leyfi til þess?»
«Beint ekki, en eg get, svo enginn viti, lof-
að yður að vera þar heila nótt hjá mér, ef að
þér hafið hug til þess og löngun,«
«Eg er yður þakklátur fyrir það, frændi,»
sagði Lavarede.
«Þá skal eg segja yður hvernig við höfum
það. Við hittumst hér annað kvöld og verð-
um samferða til líkhússins. Eg fer þar inn um
aðaldyrnar, en þér gangið fyrir stafninn á hús-
inu, þann er snýr út til hafnarinnar; þar eru
litlar dyr, sem kisturnar eru látnar út uin, þeg-
ar þær eru fluttar til skips. Eg opna þær að
innan frá, og hleypi yður inn. Rað vita fáir
um þær dyr, og enginn mun sjá yður þeim
megin við húsið. Við getum svo verið þar
saman alla nóttina og væri gott að hafa með
sér eitthvað í staupinu til þess að hressa sig
ofurlítið.»