Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Blaðsíða 16

256
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Klukkan níu.
(Niðurl.)
Aftur og aftur bað eg hann að segja mér, hvort
hann byggist svo fljótt við dauða sínum, en
hann svaraði aðeins, að eg myndi bráðum
komast að raun um það, og beindi talinu í
aðra átt að lítilvægara málefni. Seinna um
daginn gerði hann orð eftir föður sínum; hann
kom og ásamt honum læknirinn, sem hafði
vitjað bróður míns síðustu 2 dagana.
Alfred tók í hönd föður míns og bað hann
fyrirgefningar á öllum mótþróanum, óhlýðni
eða öðru, sem hann hafði gert sig sekan í;
síðan tók hann í hönd mína, og spurði hvað
klukkan væri. Klukkan stóð á arinhillunni, en
var ekki í þeirri stefnu, að Alfred gæti séð
hana þaðan sem hann lá. Eg sneri mér við og
leit á úrið, og svaraði að hún væri hér um
bil 9.
»Lifið heilir,« sagði Alfred — í sama bili
sló klukkan níu. Eg fann titring á hönd Al-
freds í lófa mínum. Svo varð alt kyrt. Lækn-
irinn tók lítinn spegil af borðinu og bar að
vitum Alfreds; hann var dáinn — dáinn einmitt
þegar klukkan sló 9.
Eg ætla ekki að lýsa þessum hrygðartíma.
Rú hefir sjálfur mist ástkæra systur, og getur
því einnig gert þér í hugarlund, hvernig okk-
ur leið. Pegar sá tími kom, að við gátum
nokkurn veginn rólega minst á missi okkar, á-
ræddi eg eiiiu sinni, er eg átti tai við föður
minn, a3 víkja samræðunni að vitrun Alfreds
í svefnherbeiginu og spádómi þeim, er eg hafði
lesið á bókfellsstranganum.
Faðir minn virtist enn þá í vafa um, að þetta
hefði átt sér stað í raun og veru, en þó fanst
niér efi hans stafa frekar af þeirri ástæðu, að
það væri í honuin geigur við að leggja á það
trúnað, en af því, að hann tryði því ekki í
raun og veru.
Eg minti hann á það, er eg hafði orðið
sjónarvottur að sjálfur í herbergi hans, og
sömuleiðis á það, að Alfred hafði vitað gjörla
íyrir örlög sín, jafnvel sjálfa dauðastundina,
en faðir minn hélt aðeins að dauði bróður
míns hefði orsakast af truflun í taugakerfinu,
enda hefði það verið skoðun læknisins; hann
liafði ávalt verið mjög undarlegur frá bernsku;
og loks bað hann mig að minnast aldrei frani-
ar á þetta, hvorki við sig né kunningja okkar.
Meðan við vorum að tala um þetta, sátum
við í starfhýsí föður míns. Rað var komið
kvöld. Regar faðir minn hafði lokið máli sínu,
sá eg að honum varð alt í einu litið í gagn-
stæða átt í herberginu, Mér varð litið í sömu
átt, og sá að dyrnar opnuðust sjálfkrafa, og
þilið á móti dyrunum varð uppljómað af skæru
Ijósi, svo að birtu sló á alt, sem í fordyrinu
var; birta þessi var ekkert lík annari algengri
Ijósbirtu. Eg þreif í ofboði í handlegg föður
rníns, og spurði hann í hálfum hljóðum, hvort
hann sæi ekki neitt.
»Jú« svaraði hann sömuleiðisí hálfum hljóð-
um. «Eg sé — eða, að minsta kosti, mér finst
eg sjá undarlegan ljósglampa. Rað, sem við
höfum verið að tala um, hefir haft óheillavæn-
leg áhrif á okkur. Taugar vorar eru enn óstyrk-
ar eftir missi þann, sem við höfum orðið fyr-
ir. Skilningarvit okkar hafa • dregið okkur á
tálar, við skulum horfa út í garðiún.«
»En hvernig stendur á því að dyrnaropn-
uðust?«
«F*að er ekkert eins dæmi að dyr opnist
sjálfkrafa.«
»Jæja! við skulum loka þeim.»
»Já, því ekki það. Eg skal fara og loka.«
Hann stóð upp og gekk nokkur skref, en
nam svo staðar, snéri síðan við aftur og settist
ísæti sitt og mælti:
«Rað er mjög heitt í kvöld. Rað verður
svalara ef dyrnar standa opnar.« Hann var
náfölur, er hann sagði þetta. Ljósglampinn sami
hélst enn í nokkrar mínútur og hvarf svo. Það
sem eftir var kvöldsins var framkoma föður
míns gersamlega breytt. Hann var þögull og
hugsandi, og kvartaði yfir þreytu og þyngslum