Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Blaðsíða 7

BEN HÚR.
147
vera konungur, heimsdrottinn, guðs sonur!
Skárra væri það! ha. ha. ha!»
Ben Húr fanst verða undarlega lítið úr sér
fyrir orðum hennar. »Eg beið samt«, hélt
hún áfram, «og hugsaði sem svo: bíðum við,
vera má hann láti sjá sig í allri sinni dýrð í
musterinu og beri sig hetjulega! — — Must-
erisforgarðarnir, riðin og göngin öll voru troð-
full af fólki; margar þúsundir manna voru þar
á nálum, og biðu eftir boðskap hans. Það var
dauðaþögn, og eg þóttist þegar vera farin að
heyra fyrstu brestina í brakinu og ósköpunum
sem ágengju, þegar Rómaveldi hryndi sanran.
En hann — eg get ekki stilt mig um að skella
upp úr — hann vafði að sér skikkju sinni og
og rölti burt, og þagði eins og þorskur. Og
það stendur enn, heimsveldið rómverska!»
«Já, dóttir Baltazar,» sagði hann, «ef það
er leikurinn, sem þó varst að tala um, þá skalt
þú taka sveiginn — þú átt hann með réttu!
En — var það ekki annað en þetta, sem þú
vildir mér? Ef það er ekki annað, þá skulum
við hraða okkur að tala út!»
Hún leit undirfurðulega til hans, eins og
hún væri á tveim áttum, hvað hún ætti að
gera, en svo sagði hún, drembilega sem hún
væri drotning: »Þú mátt nú fara.»
«Friður sé með þér,» sagði hann og gekk
fram að dyrunum.
En rétt þegar hann var kominn fram að
dyrunum, kallaði hún: «Heyrðu mig um hálft
orð!« Hann nam staðar og snerist við henni.
«Mundu það, að eg veit sitt af hverju um þig,»
sagði hún.
»Nú, hvað veiztu um mig, fagra Egyftamær?«
«Þú ert meira Rómverji,» sagði hún hægt,
og horfði hvast í augu honum, »en flestir af
ættfrændum þínum. — Láttu það vera nóg.»
bætti hún við, er hann ætlaði að svara, «til
þess að aðvara þig«.
«Aðvara mig?» tók hann upp glottandi.
Hingað til hafði hún talað hægt og stilt.
En glottið hans æsti hana. Hún stappaði ofan
í gólfið og eldur brann úr augum henni. «Eg
þekki Gyðing,* sagði hún og bar ótt á, «sem
er strokinn galeiðuþræll.» Ben Húr kiptist við.
«Þessi Gyðingur á tii þrjár herdeildir vígbún-
ar. Hann ætlar sér að taka landstjórann til
fanga í nótt. Hann hefir búið alt undir það
að hefja herskjöld á móti Rómi. Ilderim ættar-
höfðingi er bandamaður hans.« Hún gekk fast
að honum. «Hefurðu heyrt talað um Sejanus,
hinn volduga mann? A? Setjuin svo að ein-
hver skyti því að honum, að þessi Gyðingur
væri auðugastur rnaður á austurlöndum, eða í
öllu ríkinu. . . , Heldurðu ekki að fiskarnir í
Tiber fengju þá feitan bita? Það yrði ekki smá-
ræðisskraut á leikjum þeim, sem haldnir yrðu
í leikhúsinu ntikla þar á eftir. Það er slæglegt
bragð að skemta lýðnum, en ennþá slæglegri
brögð þarf til þess að hafa saman peninga til
þess. Sejanus er snillingur í þeirri slægvizku,
er til þess þarf.»
Ben Húr hörfaði undan henni einsog högg-
ormi. Hann reyndi að ná stjórn á skapi sínu
og sagði:
«Eg þykist vita, að eg eigi ekki vægðarað
vænta þar sem þú ert. Eg get vel drepið þig
— en þú ert kona............Nú, eyðimörkin
stendur mér opin, og þótt Rómverjar sé röskir
að elta uppi menn mega þeir þó leita vel áð-
ur en þeir fá fundið mig. Það eru bæði hraust-
ir menn og tryggir, sem eiga heinia hér úti á
söndunum. Það er aðeins eitt, sem eg hefði
gjarnan viljað fá að vita: Hver svikari sá væri
sem þú hefir fregnir þínar frá?«
Var það uppgerð ein, eða kom það að
innan frá? — «að kom snöggvast blíðusvipur
á andlit Irasar. Hún svaraði: «Tjaldveggirnir
í eyðimörkinni eru þunnir, sonur Húrs, það
heyrist vel í gegnum þá. Og eitt skal eg segja
þér: á ættjörð minni eru það listamennirnir,
sem tína saman alla vega litar skeljar í fjörunni,
og skera þær sundur, og setja þær saman, svo
að heil mynd verður úr. Skilurðu mig? En það
var ekki það sem eg vildi þér. Eg kenni í
brjósti um þig, þú ert ungur og hraustur og
hefir ratað í miklar raunir. gef þú eftir, það
sem eg fer fram á — og þá lofa eg þér því,
að þér skal verða borgið.»