Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Qupperneq 1

HYPATIA.
Eftir Charles Kingsley.
ÞRIÐJl kapítuli.
Gotar.
Nú víkur sögunni til Fílammons. Hann reri
og lét berast ofan eftir ánni tvo daga samfleytt.
Hann sá bæi qg borgir til beggja handa og
horfði þangað Iöngunaraugum, og ein sveitar-
höllin eftir aðra fór fram hjá honum og hvarf
svo út í fjarskann. Hann sárlangaði til að sjá
og skoða þessar hallir nær sér, hvernig þær
lifðu, þessar þúsundir, sem hann sá iða við bæina
á bökkunum við fljótið, og vera þar á gangi
eftir þjóðbrautunum. Hann sneiddi varlega úr
vegi fyrir hverjum bát, sem hann mætti á ánni,
bæði gullroðnu bátunum auðmannanna og lélegu
flotunum, sem fleytt var á tómum Ieirkrukkum
til sölu einhverstaðar niðri í landi. Stundum
sá hann munka, sem voru að draga fyi ir í ein-
hverri vík við ána, eða voru á ferð á bátum
milli klaustranna, og heilsaði upp á þá. En
ekki fékk hann aðrar fréttir hjá þeim en
þær, að enn væru nokkar dagleiðir ofan að
Alexandríukvísl. Alt var tilbreytingarlaust og
dauflegt. Hann fór að Ianga heim í eyðimörk-
ina sína heima; þar var þó víðsýnin meiri en
hér niðri í dalnum. Hann fór að hugsa um
síðustu orðin, sem Arseníus hafði sagt við hann.
Var hann kallaður af andanum eða holdinu?
Það var þungráðin gáta. Hann hlakkaði til að
sjá heiminn. Pað gat verið löngun holdsins.
En hann langaði líka til að gerá heiminn trú-
aðan. Var það þá ekki löngun andans? Var
það ekki göfug köllun? Hann þráði að starfa;
að helgast, jafnvel deyja píslarvættisdauða. Og
þá óaði hann við þessari auðn, sem virtist
gapa fyrir fótuin hans, óviss og óransak-
anleg. Nei, nú var teningunum kastað, —
hann varð að halda áfram, hvort sem köllunín
kom frá andanum eða holdinu. En hjartanlega
óskaði hann sér að vera samt horfinn svo sem
eina stund til vinanna í Lára.
Einusinni, þegar hann kom fyrir nes eitt
við fljótið, sá hann mislitan bát. í bátnum voru
vopnaðir menn í undarlegum, grófgerðum föt-
um og voru að eltast við eitthvert dýr í vatn-
inu með mestu óhljóðum. í stafni stóð risavax-
inn maður og reiddi skutul með hægri hendi,
en hélt í snæri á öðrum skulti með þeirri vinstri;
sat sá skutull fastur í vatnahesti, alblóðugum,
froðufellandi og stappandi af vonzku. Gamall
og gráhærður hermaður í skutnum reri tveim
árum, og beindi bátnum fimlega beint á þetta
vatnatröll, þótt það ólmaðist og umhverfði
vatninu. Svo synti hesturinn þvert úr vegi, og
eltu skipverjar hann þegar með tíu árum á hlið;
þetta gekk af í einu vetfangi og með áköfu
fjöri, og var það því eigi að undra, þótt Fíl-
ammon freistaðist til að róa nær snekkju þess-
ari, en þá sá hann alt í einu 12 pör dún-
mjúkra, tinnusvartra augua horfa ýmist á sig
eða veiðina. Ólukku slöngurnar! — Pær raus-
uðu og hlógu, ráku við og við upp smáskræki,
hristu glitfagra lokkana og gullmenin, það skrjáf-
aði í klæðum þeirra fáeinar álnir frá honum.
Hann kafroðnaði, en vissi þó ekki af hverju,
greip árarnar og ætlaði að leggja á flótta, en
öll þessi svörtu augu seiddu hann fastan —
og í sömu svifum kom vatnahesturinn auga á
hann og réð þegar á hann til þess að svala
reiði sinni og hefna kvala sinna. Skutulsnærið
vafðist um Filammon. Hvolfdi þá óðara
4