Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Síða 9

HYPATIA.
33
að jDess sáust engin merki á bréfinu. Og enn
þyngra hefði henni orðið, ef hún hefði heyrt
samtal, sem fram fór í sumarherbergi einu í
höli Órestesar á milli hans og Rafaels Ben-Esra.
Báðir mennirnir lágu þar á hvílbeðum og léku
teningaleik til þess að eyða tímanum, meðan
þeir biðu eftir svarinu.
»Hvenær skyldi kerlingarnornin koma aft-
ur?«
»Þegar hún er búin að lesa bréfið þitt og
svar Hypatíu.*
»Lesa,« svaraði Órestes.
»Já, lesa það. Pú heldur þó ekki, að hún
sé svo skyni skroppin að bera bréf svo, að
hún viti ekki hvað í því stendur. En vertu ó-
hræddur; hún segir ekki frá því. En þarna
kemur hún — eg heyri til hennar í súlnagöng-
unum. Nú skulum við veðja, áður en hún
kemur. Eg veðja tveimur á móti einum, að
hún heimtar af þér, að þú snúir aftur til
heiðni.«
»Hvað á að leggja undir? Negradreng?«
»Mér er alveg sama.«
»Þá tek eg því. — Inn þrælar,* kallaði
Órestes upp; »nú, það er svarið. Fáið mér
það.«
Órestes las bréfið — og setti upp ólund-
arsvip.
»Eg hef líklega unnið?* sagði Rafael.
»Út með ykkur, þrælar,* æpti Órestes, »og
gætið að, að enginn standi á hleri.«
»Eg hef þá unnið?* sagði Rafael aftur.
Órestes skaut bréfinu yfir til hans. Rafael
las:
»Hinir ódauðlegu guðir taka engri hálf-
gerðri tilbeiðslu. Og hver sem vill njóta ráða
spákonu þeirra, verður að gæta þess, að guð-
irnir birta henni engar af ráðsályktunum sínum,
fyr en heiður þeirra og tignun er endurreist
að fullu. Ef hann, sem girnist að verða drotn-
ari allrar Afríku, hefur hug í sér til þess að
troða krossmarkið undir fótum og gefa Kajs-
arejon aftur til þeirrar guðadýrkunar, sem það
var ætlað í fyrstu, — ef hann hefur hug til að
birta opinberlega í orði og verki þessa fyrir-
litningu fyrir nýrri og siðlausri hjátrú, sem vit-
ið og skynsemin hefur þegar vakið í hjarta
hans — þá mundi hann sýna það, að hann
væri maður, sem væri gerandi að vinna með,
leggja sig í hættu og jafnvel deyja með fyrir
gott málefni. En það bíður þangað til —«
Lengra var bréfið ekki.
«Hvað á eg að gera?« sagði Órestes.
»Taka hana á orðunum,* svaraði Rafael.
»Guð hjálpi mér,« æptiÓrestes; þeirbann-
færa mig þá — og hvað verður um sálu mína?
Hvað ætli veröldin segði? Eg trúarm'ðingur,
frávillingur! Og það frammi fyrir Kýrillosi og
öllum borgarlýðnum. Nei, það má eg ekki.»
»Engin maður hefur heimtað af þér að
verða trúarníðingur,« sagði Rafael.
«Nú svo?« hrópaði Órestes, hvað sagð-
irðu þá?«
»Eg bað þig að lofa öllu góðu. Það hef-
ur borið til fyrri, að það hefir gleymst í hjóna-
bandinu að efna loforð, sem gefin hafa verið
fyrir brúðkaupið. Þú verður að vinna dálítið
til að ná í hana, þessa sérgæðingsfullu skepnu.
Ef þú hefur ráð á öllu því djúpi og dirfsku,
sem býr í viti hennar, getur þú talið þigjafn-
oka Rómverja, Býsantinga og Gota allra sam-
an. Og hvað fegurðina snertir, þá hefur hún
við úlnliðinn ofurlitla laut, rétt þar sem þessi
fagra hönd byrjar, sem tekur fram öllu holdi
og blóði í Alexandríu, að öllu öðru sleptu.*
»Það veit Júpiter að þú dáir hana svo, að
eg held að þú sert ástfanginn af henni, því áttu
hana þá ekki? Eg skal þá gera þig að æðsta
ráðgjafa mínum, og þá getum við fært okkur í
nyt speki hennar, án þess að ganga ofnærri
ímyndunum hennar. Það vita guðirnir, að ef þú
átt hana og hjálpar mér, þá skaltu verða hvað
sem þú vilt.«
Rafael stóð upp og hneigði sig ofan að
gólfi. *Það liggur svo vel á þér, tigni herra,
að eg undrast,» sagði hann. «En eg segi þér
satt, að eg hef hingað til aðeins hugsað um
minn hag, en aldrei annara, og þá verður mér
5