Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Qupperneq 10

34
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ekki láð, manni á mínum aldri, þó eg færi ekki
nú að helga líf mitt hagsmunum annara — og
það þó það væru þín eigin áhugamál.«
»Vita guðirnir — hún hefur vísað mér frá
í fullri alvöru. Þess skal hún fá að iðrast. F*að
var heimska af mér að fara að biðja hennar.
Til hvers er að hafa lögregluþjóna, ef maður
kemur ekki vilja sínum fram? Ef það gengur
ekki með góðu, þá verður að grípa til hins
harðara. Eg læt undireins sækja hana.«
«Göfuga háíign — verður ekki til neins,
þú þekkir ekki hvað hún er fastlynd, þessi kona.
Svipuhögg og glóandi tengur bíta ekki hót á
hana á meðan hún lifir. En ef hún deyr, þá
verður hún þér aldrei að liði — heldur Kýr-
illosi.«
»Hvernig þá?« sagði landsstjórinn.
«Hann verður sárfeginn að geta notað það
sem vopn á móti þér, Iætur það berast út, að
hún hafi dáið sem píslarvottur meyjarlegs hrein-
leika, verjandi hinna allrahelgustu, postullegu
trú, lætur framfara kraftaverk við gröf hennar,
og í nafni þeirra kraftaverka lætur hann rífa
höllina niður yfir höfði þér.»
»Að minsta kosti fréttir hann það líklega.
En hún hælist um það um alla Alexandríu að
að eg hafði beðið hennar, og hún látið svo
lítið að hryggbrjóta mig.«
«Nei, hún er ofhyggin til þess. Hún er
svo greind, að hún veit, að þú mundir þá segja
kristna flokknum frá skilyrðunum, sem hún
setti, og þótt hún meti byrði holdsins lítils,
þá hefir hún ekki í hyggju að láta vitlausa
munka slíta sig í sundur til þess að losast við
þá byrði. En svo hlýtur hún að enda. — Rað
kannast hún við þegar illa liggur á henni. En
illa þekki eg mennina, ef hún skilur sjálfa sig al-
veg rétt. Drotningartignin er ofgóð beita til þess,
að jafnvel sjálf Hypatía geti hafnað henni.
Pess vegna skulum við veðja aftur, og eg veðja
þremur á móti einum. Láttu ekkert til þín
heyra og vittu til — hún sendir til þín áður
mánuðnr er liðinn. Leggja undir múlasna frá
Kákasus? Já, það má vel vera. Rræll þinn bið-
ur þig lifa heilan. F*ú borðar hjá mér á morg-
un?«
Rafael marg hneigði sig og gekk út.
F*egar hann kom út úr húsi landsstjórans,
sá hann Mirjam standa hinumegin götunnar
og var auðséð að hún beið hans. Óðara en
hún sá hann, gekk hún samhliða honum,
en lést þó ekki sjá hann, þangað til hann gekk
fyrir götuhornið, þá kom hún og þreif í hand-
legg honum.
>Ætlar hann að þora það, fíflið?« sagði
hún, «fel!ur hann frá trúnni? segðu mér það.
Eg er þögul eins og gröf.»
»Fíflið hefur fundið einhvern maðksmoginn
mola af samvizkunni í einhverju skúmaskoti í
hjarta sínu — og þorir það ekki.»
«Andskotinn hafi hann, heigulinn. Og eg
hafði hugsað mér það alt svo ágætlega út. Eg
hefði sópað hverjum kristnum hundingja burt
úr Afríku fyrir árslok. Hvað er hann hræddur
við, mannhundurinn?*
«Hreinsunareldinn,« svaraði Rafael.
«Og bleyðan. En hvern á eg nú að taka?
Ef hún Pelagfa hefði helming af því viti í öll-
um sínum líkama eins og Hypatía hefur í
litlafingrinum, þá skyldi eg setja hana og gotn-
eska tröllið hennar í keisarasætið. En —«
»Jæja, hlæ þú ekki að henni, stúlkugreyinu.
Mér þykir þó í aðra röndina vænt um hana.
Jafnvel gamla blóðið í mér ylnar, þegar eg sé
hvað hún hefur gott lag á að beita sér, og
hvað húii hefur gaman af því. Alveg eins og
hver önnur Evudóttir.» Hún hló við lágt litla
stund, snéri sér síðan snögt að Rafael og mælti:
»Lítt’ á, eg hef hérna litla gjöf handa þér« —
og hún sýndi honum skrautlegan hring.
«Nei, móðir góð, þú ert aldrei farin að gefa
mér gjafir. Pað er ekki nema hálfur mánuður
síðan að þú gafst mér þennan eitraða rýting.«
«Pví ekki það, ha? því ekki það? því skyldu
Gyðingar ekki gefa Gyðingum? Pigðu hring-
inn af kerlingunni. Hver, sem ber þennan
hring, þarf hvorki að óttast eld né stál, eit-
ur né meyjaraugu.* Hún greip hönd hans og
tróð hringnum á fingur hans. »Svona. Nú er