Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Qupperneq 12

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Teið verður kalt, Ólafur,« sagði hún,
»Gott kvöld, herra organleikari, má ekki bjóða
yður einn bolla af tei með húsbóndanum?«
»Pakka fyrir, jómfrú Didriksen, helzt tvo,
eigi sízt ef eg fengi svo sem fingurbjörg af
koníaki með þeim síðari.«
»Jú, jú, herra organleikari, eg veit hvað
yður kemur, flaskan stendur á borðinu.®
j>Svo býður kurteisin okkur þegar að fara
niður og drekka teið í samveru yðar,« sagði
organleikarinn og stóð á fætur.
Regar þeir vinirnir eftir litla stund sátu við
kvöldverð niðri í stofunni, þar sem tesuðuvél-
in hélt uppi suðandi söng á miðju borði, veik
organleikarinn sér að jómfrú Didriksen og mælti:
»Nú nú, jómfrú, farið þér nú ekki bráðum
að verða óánægðar með þennan ieiðinlega
húsbónda, svo eg megi vona að þér fengjust
til að fara yfir til mín og hlynna að mér á
elliárunum?«
»Nei, nei, herra organisti,* svaraði jómfrú-
in og Ieit með móðurlegum umhyggjusvip til
unga húsbóndans; »þeirri flugu er yður óhætt
að sleppa, eins og menn segja. Ólafur er að
vísu nokkuð breyttur, og honum er orðið alveg
sama, hvaða mat eg bý til handa honum.«
»Er það mögulegt,« sagði organleikarinn
og setti á sig undrunarsvip, »en hvað menn
geta verið vanþakklátir.«
^Retta er alveg áreiðanlegt,« sagði matselj-
an í fullri alvöru. »í dag fékk hann prinssessu-
býting, en hélt að það hefði verið eggjakáka.«
»Nú, gengur fram af mér, það skyldi bara
hafa verið eg, sem hefði fengið býtinginn, eg
mundi hafa þekt hann og kunnað að meta; þó
það væri nú!«
»Já,« hélt hin aldraða matselja áfram með-
an hún skeinkti teið, »aðalatriðið er, að hann
situr ofmikið inni við bækurnar og ýmiskonar
grufl, held eg.«
»Svo eg verð Ieiðinlegur nöldrunarseggur,«
sagði Lynge, og leit vingjarnlega til bústýrunnar.
»Nei, það veit guð, að það ertu ekki, Ólaf-
ur,« sagði jómfrú Didriksen, auðsjáanlega of-
ur lítið móðguð. »Enginn getur sakað þig um
að vera nöldrunarseggur. En þú ert samt sem
áður of þaulsætinn heima í þessu gamla húsi.
Æskan verður að hreyfa sig til að eldast ekki
of snemma. Rað er öðru máli að gegna með
okkur, gamla fólkið.«
»Pér hafið rétt að mæla eins og ávalt, jóm-
frú Didriksen,* sagði Busk. »Og til þess að sýna,
að orð yðar bergmála að venju i hjarta mínu
ætla eg að fá húsbóndann með mér út í bæinn
þegar við erum búin að borða. — — Þakka
yður fyrir, ekki meira af koníakinu að þessu
sinni. — — — Þú ferð með mér, Lynge, með
góðu og umyrðalaust, vona eg?«
»Eg verð líklega að gera það.«
Eftir litla stund komu báðir vinirnir út úr
gamla húsinu, og lögðu leið sína út í smágöt-
ur bæjarins. Organleikarinn virtist vera þar vel
þektur og að góðu kunnur, eftir því vingjarn-
lega viðmóti, sem honum var heilsað með af
mörgum, bæði stórum og smáum. Þá bar þar
að, sem lítill drenghnokki velti sér í sandinum
við húsdyr, svartur í andliti af óhreinindum eins
og kolamokari.
»Nú, nú, labbakútur litli, hvernig líður
ömmu þinni?« spurði organleikarinn um leið
og hann ýtti við stráknum með fætinum.
*Hún er slæm,« svaraði drengurinn.
»Hún er þá eins og þú, óþrifagimbillinn
þinn, sem alveg hefur gleymt að vatn er til, en
af því er þó víðast nóg.« Að svo mæltu opn-
aði hann lágar dyr, og þeir félagar gengu inn
í skuggalega stofu; í öðrum enda hennar sat
gömul kona hálfsofandi á að gizka um sextugt.
Henni varðhverft við.er mennirnir heilsuðuhenni,
neri augun og horfði undrandi á gestina,
>Gott kvöld,« sagði organleikarinn og þef-
aði eftir brennivínslyktinni, sem lagði af kerl-
ingunni. »F*ér hafið þá náð yður enn á flösku?«
»Mikil ósköp, hvernig fer herra organleik-
arinn að ímynda sér það?« sagði kerling með
ákefð og hneigði sig í sífellu. »Nei, eg hefi ein-
ungis fengið á glaspínu til að lina bannsettan
tannverklnn, sem mig ætlar lifandi að drepa.«
»Svo þér hafið tennur ennþá, því hefði eg
naumast trúað,«