Nýjar kvöldvökur - 01.11.1913, Blaðsíða 19

VILTI-JAGER.
259
'ogandi sverði fyrir himnaríkishliði ? — Rað er
ofurstinn minn. Aumkvist því yfir mig, eg grát-
bæni yður.«
»Herra minn, eg get ekki skilið hvað mér
kemur við stofufangelsi yðar og ofursti.........«
»Jú, þér skuluð undir eins fá að skilja það.
Hjálpið mér að eins í 5 mínútur, á meðan eg
er að komast framhjá þessari bannsettri Skyllu
°S Karybdis. Eg lofa yður upp á æru og trú
að yfirgefa yður, ef þér hreyfið svo mikið sem
einn fingur í þá átt, við næsta strætishorn.*
Jager hafði gripið tösku ungfrúarinnar og
sjal á aðra hönd sér, og bauð henni mjög svo
fiddaralega hinn arminn. Ungfrúin lét tilleiðast
Vegna þess, hve angist hans var bersýuileg, af
augnaráð; og hátterni hans að dæma, og svo
héldu þau af stað á móti ofurstanum, fullum
fetum. Bryggjan var nú alveg auð og tóm,
svo að ofurstinn hlaut að reka augun í þau er
minst varði.
Lautinantinum fanst hjartað vera á leiðinni
°fan í buxurnar, á meðan á þessu stóð, þótt
bann að öðru leyti kynni hvergi að hræðast.
Aftur á móti tókst honum að koma af stað
samtali á milli sín og fylgikonu sinnar.
^au voru nú í nánd við ofurstann.
Hann leit á þau kæruleysislega, en stóð síð-
an við og starði fast á þau. Ofurstinn greip
°fan f vasa sinn, og setti upp gleraugu.
“Ah,« rumdi í honum rétt svo heyra mátti,
' bað er áreiðanlegt.«
Hann gekk nokkrum skrefum nær þeim.
á heyrði hann sér til mikillar furðu ókunna
rödd, sem sagði:
*Já, mín náðuga ungfrú, það er víst, að
við ferðafólkið erum hrjáðustu ræflarnir á jarð-
ríki. _4
f*etta var þó alls ekki rödd Jágers lauti-
nants, en samt svona líkur honum að útliti,
báralit o. s. frv. Nei, það gat ekki leikið vafi
a Því, að röddin var auðvitað uppgerð.
*Bíddu við, drengur minn,« hugsaði of-
Urstinn og færði sig nær.
*Herra lautinant!« drundi í ofurstanum.
Andlit von Jáger sást hvergi bregða, en
hann fann að hönd ungfrúarinnar titraði og hún
hvíslaði með lágri rödd:
»Það er’til einskis, hann hefir þekt yður,
þér eruð glataður.«
»Ekki enn þá,« hvíslaði hann og hélt svo
áfram samræðunni. Pá heyrði hann skyndilega
þungt fótatak, hönd var lögð á öxl hans og
hann heyrði hina reiðilegu rödd yfirmanns síns
drynja í eyrum sér:
»Herra Iautinant, hvað eiga þessi undan-
brögð að þýða. Viljið þér gera svo vel og
skýra fyrir mér . . . .«
Jáger leit á hann með óskammfeilnislegri
uppgerðarundrun, ágætlega leikinni:
»Fyrirgefið herra minn, þér farið auðsjáan-
lega mannavilt. Eg hef, því miður, ekki þann
heiður, að vera lautinant, Með yðar leyfi,« —
hann tók kurteislega ofan — »Agúst Schröd-
er, eftirmaður þeirra Neumeyer & Comp. vindla-
verzlunarfélaga. — Ef þér ef til vill þyrftuð á
vindlum að halda, þá vildi eg gjarnan . . .«
Ofurstinn hopaði til baka steinhissa og ösku-
vondur.
»Nei, annað eins hefir aldrei komið fyrir
mig,« tautaði hann út á milli tannanna.
Ferðamaðurinn brosti í kampinn og svar-
aði kæruleysislega:
»Já, menn eru stundum svo nauðalíkir, herra
minn, en minn er heiðurinn,« svaraði herra
Ágúst Schröder og tók ofan hattinn kurteis-
lega og prúðmannlega um leið og hann rétti
ungfrúnni hendina, sem hafði vikið sér til hlið-
ar, fyrir hræðslu sakir. Svo héldu þau óhind-
ruð áfram leiðar sinnar og hurfu fyrir næsta
götuhorn.
Pegar þangað var komið, datt þeim fyrst
í hug, hve hlægilegt þetta hefði verið og ráku
upp skellihlátur.
»Það má þó segja,« tók ungfrúin loksins
til orða, »að þér hafið ráð með að draga yð-
ur upp úr forarpollinum á skotthúfuskúfnum,
líkt og Múnchhausen forðum. Rér eruð annars
útfarinn krókarefur.«
(Framh.)
33*