Nýjar kvöldvökur - 01.11.1913, Blaðsíða 2

242
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ur að riða. »Eftir bréfunum hans að dæma er
hann alveg blindskotinn í þessari stelpu, henni
Marý Stapleton, og stundum finst mér eins og
henni þyki dálítið vænt um hann — en hún
er sjaldan lengi við eina fjölina feld. Mér lík-
ar ekki að hún skuli vera að flangra með
skollans ekki senn dátunum, þar sem Tumi
hefur eftir henni, að henni sé sama um alla
nema hann.«
»Já, en kvenfólk er nú altaf kvenfólk — og
það verður að pressa það, ef vel á að fara.«
»Hvernig svo sem það?«
»Nú, þegar við erum að ganga eftir ykk-
ur og biðja ykkar — setjið ykkur þá ekki alt-
af á afturfæturna, viljið bráðólmar láta kyssa
ykkur, en kossana verður að taka með valdi.
Alveg er eins með áhöfn á skipum. Allir segja
nei fyrst, en þegar frá líður, kunna allir vel
við sig. Tumi skrifar að sér líði vel og sé
sama hvar hann er, ef hann má vera með
Jakob.«
»Ojá, það er nú satt, en nú er sagt að
Jakob fái lausn, úr því hann er orðinn ríkur,
og hvað verður þá um Tuma?«
»Já, það er nú það lakasta. En eg er viss
um að Jakob reynist vel.«
*Eg vildi nú óska að Jakob væri kominn.«
»Hann er kominn,« sagði eg þá, hljópfram
og greip í hönd gamla Tuma, en honum varð
svo bilt við að hann valt útaf stúfunum og
dró mig í fallinu með sér, og fiú Beaseley
stökk upp af þóftunni í bátskriflinu svo hart,
að báturinn valt um og allur í sundur, og hún
með og æpti hástöfum. Eg komst fyrst á fæt-
ur og fór að bjarga frú Beaseley upp úr hrúg-
unni, því hún var hálfköfnuð af ryki úr fúan-
um og gamalli tjöru, og þegar gamli Tumi
kom líka til sögunnar, komum við kerlingu
fljótt á fætur aftur,
»Jesús minn,« sagði kerling, »eg held eg
sé gengin úr augakarlinum. En hvað eg varð
hrædd, Jakob.«
»Já,« sagði gamli Tumi og tók hlýlega í
hönd mér — »það kom í bakseglið hjá okkur
og gamla bátnum með. Þvílíkur gangur. Jæja,
L
eg er feginn að sjá þig, drengur minn, og þó
að reiðinn sé annar, ertu samt enn sami Jak-
ob Ærlegur.«
»Pað ætla eg að vona,« svaraði eg og fór
inn með þeim og sagði þeim alt það er eg
vissi um Tuma og hvað eg hefði í huga að
gera fyrir hann. Svo fór eg og lofaði þeim að
koma fljótlega aftur, kallaði í bát sem reii eft-
ir ánni, og ætlaði að heimsækja skólameistara
um leið. En þegar eg kom upp undir Putn-
eybrúna, þótti mér réttast að koma við hjá
Stapleton gamla um leið, og bað því ferju-
manninn að róa þar að landi.
Eg flýtti mér heim til Stapletons, þaut upp
tröppuna og inn í dagstofuna, og hitti þá svo
á, að Marý sat þar á djúpu trúnaðartali við
einkennisbúinn undirforingja úr 93. herdeild.
Marý var orðinn enn fallegri en þeear eg sá
hana síðast; hún spratt upp í fáti, og var eins
og hún ætlaði ekki að þekkja mig fyrst. En
svo óskaði hún mig velkominn með hálfgerðri
óframfærni, sem eg var ekki vanur af henni,
og stokkroðnaði um leið.
Undirforinginn ætlaði ekki að þoka fyrst,
en þegar eg tók í hönd hennar og kvaðst hafa
skilaboð og kveðju til hennar frá manni, sem
eg vonaðist eftir að hún hefði elcki gleymt,
kinkaði hann kolli tii hennar og fór.
Eg hef líklega verið nokkuð harðlegur á /
svipinn þegar eg sagði: »Eg veit ekki hvort
eg á að skila erindi mínu, Marý, eftir þetta,
sem eg hef nú séð, að minsta kosti hef eg hú
mist ánægjuna, sem eg bjóst við að hafa af
því að skila því. Það er skammarlegt að leika
sér þannig með tilfinningar manns, skrifa hon-
um til og telja honum trú um ást, trú og
staðfestu, og gefa svo öðrum vonir samtíða.«
Marý drap niður höfði. ,
»Hafi eg gertrangt,« sagði hún eftir nokkra
þögn, »þá hef eg samt ekki svikið Tuma. Eg
sagði eins og var þegar eg skrifaði honum.«
»Ef svo er, Marý, — því eruð þér þá að
svíkja annan? Pví eruð þér að gefa öðrum
ungum manni vonir, sem' aðeins geta spilt
gæfu hans?«