Nýjar kvöldvökur - 01.11.1913, Blaðsíða 8

248
NYJAR KVÖLDV0KUR,
legur, en þeir, sem eru mér nákunnugir, kalla
mig Jakob.«
»Pað er rétt; en eg verð að benda yður
á, að þér kunnið ekki fulla kurteisi. Rér ættuð
aldrei að neyða kvenmann til að láta undan.
Ef eg stygðist við að þér nefnduð mig Söru,
þá munduð þér gera réttast í að kalla mig
»miss Drúmmond«. En því starið þér svona
á mig?«
»Eg get ekki að því gert og bið yður for-
láts. En yður hefur aukizt svo fegurð síðan eg
sá yður seinast. Eg hélt ekki að neitt gæti ver-
ið fullkomnara, en —.«
»Pað er ekki svo illa byrjað, Jakob. Eg
þoli það vel að mér sé hælt. Nú — haldið þér
áfram með þetta en.«
»Æ, eg veit varla hvað eg ætlaði að segja*
En einhver innri rödd sagði mér að eg ætti
ekki að kalla yður annað en »miss Drúmmond.«
»Nú, þér hafið þá breytt skoðun. Eg er
nú líka sjálf farin að halda að þér lítið svo
vel út i þessum fötum og séuð orðinn svo alt
annar maður, að eg þori ekki að kalla yður
annað en hr. Ærleg. Og svo kemur okkur
saman.«
»f*að var ekki það, sem eg vildi sagt hafa.«
»Nú, segið þér þá hvað það var.«
Til allrar hamingju slapp eg við að svara
þessari spurningu hennar, því að Drúmmond
kom inn í þessu og rétti mér hendina.
»Jakob minn góður,« sagði hann mjög vin-
gjarnlega, »það gleður mig að þú ert kominn
aftur óg eg samgleðst þér með hamingju þína.
En þú hefur nú störfum að gegna, sem enga
bið þola. Þú verður að sanna, að erfðaskráin
sé gild og semja um það sem fyrst við mála-
færslumann þinn. Viltu koma með ? Öll skjöl-
in eru hérna, og eg get vel látið þér eftir tím-
ann fram eftir deginum. Við komum heim aft-
ur til miðdegis, Sara, hafi Jakob ekki lofað sér
annasstaðar.«
»Nei,« svaraði eg, »og tel mig heppinn að
mega nota mér gott boð yðar. Verið þér sæl-
ar, miss Drúmmond,*
»Au revoir, hr. Ærlegur,« svaraði Sara, glotti
glettnislega og hneigði sig ákaflega formlega.
Hr. Drúmmond var einstaklega alúðlegur
og föðurlegur við mig, og vöknaði mér oft
um augu um daginn. Við lukum að mestu
nauðsynlegustu störfunum, og var þá orðið svo
framorðið, að eg gat ekki haft fataskifti. Frú
Drúmmond tók mér hið bezta; um kvöldið
sagði eg þeim alt sem á dagana hafði drifið
og notaði þá tækifærið að kannast við heimsku
míua og votta herra Drúmmond iðrun mína
eftir vanþakklæti mitt.
Um kvöldið sýndi hr. Drúmmond mér fram
á, að alt sjálfstæðisbrutl mitt var tóm vitleysa,
því að allir væru einhverju háðir í veröldinni.
Sem ferjumaður hefði eg verið háður kaupa-
nautum mínum, og svo væri um hvern og
einn, því margbrotnara sem þjóðfélagið væri,
því háðari yrði maður. Hann kvaðst hafa vit-
að um erfðaskrá Turnbulls meðan eg var ferju-
maður, én ekki viljað láta mig vita af henni,
því að hann hefði álitið að eg hefði gott af
að vorkennast. Seint um kvöldið fór eg svo
heim í gistihúsið, og hafði þá lengi ekki ver-
ið eins glaður í hjarta.
Daginn eftir tók eg við húsi mínu. Eg fékk
mér bát hið fyrsta og var mikinn hluta hvers
dags úti á fljótinu af gömlum vana, réri dag-
lega ofan til Drúmmonds og svo heim aftur á
kvöldin, og var þá stundum orðið ærið fram-
orðið. Svo liðu tveir mánuðir, og heimsótti
eg þá gamla kunningja mína við og við: gamla
Tuma, skólameistara og Stapleton. Eg gerði
alt mitt til að fá Tuma lausan, og vanst það
seint og síðar, og gat sagt foreldrum hans þau
gleðitíðindi að lausn hans gæti farið með næsta
skipi.
Eg var orðinn alveg heimagangur hjá Drum-
mond, og var engin hindrun á að eg uthgeng-
ist Söru og væri títpum saman með henni
einni. Pað var eins og það væri talið sjálfsagt
að það mætti vera svo, án þess að eg hefði
þó látið fyllilega í Ijós við hana eða aðra það
sem mér bjó í brjósti.