Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 1

JAKOB ÆRLEGUR.
Eftir Fr. Marryat.
TUTTUGASTI KAPITULl.
Alvara. — Sögulok.
Eg reri upp eftir ánni til þess að hitta hr.
Wharnecliffe og borða hjá honum eins og eg
hafði lofað. En á leiðinni datt mér í hug að
koma við hjá Stapleton og hitta Marý, og vita
hvort hún væri orðin eins tilfinningarlaus lausa-
8°pi eins og mér var sagt, því að ef það
reyndist satt að vera, ásetti eg mér, ef mér
tækist að frelsa Tuma, að gera alt, sem í mínu
Valdi stæði, til þess að fá hann til að segja
skilið við hana að fullu. Eg var svo reiður
v>ð hana, að eg gekk langa stund um gólf úti
W þess að jafna mig áður en eg fór inn. Peg-
ar eg kom upp, sá eg að Marý sat þar yfir
Psppírsörk, sem hún hafði verið að skrifa á.
tttín leit upp, þegar eg kom inn, og sá eg
N, að hún hafði grátið.
*Marý,« sagði eg, »fallega hafið þér efnt
Það, sem þér lofuðuð mér, þegar eg kom hér
s>ðast. Nú sjáið þér, hvaða raunir ogjfhörm*
Ung þér hafið leitt yfir alla, nema sjálfa yður.«
»Nema sjálfa mig! Nei, jakob, takið mig
ekki undan. Eg er nærri frávita — eg held eg
Sangi af vitinu, því að mín heimska er öllu
vti fjær,« — og Marý grét beisklega.
sNei, þér hafið énga afsökun, þér hafið
hagað yður ófyrirgefanlega illa. Tumi lagði alt
1 sölurnar yðar vegna, meira að segja strauk,
°g við því liggur dauðahegning eftir lögum.
°g svo hafið þér notað hina takmarkalausu
asf hans til að slengja honum út í óhófið og
|e>ða hann til að ganga í herinn út úr örvænt-
lngu. Og nú ætlar hann til Ameríku og lendir
Þar í herdeild, sem gula sýkin hefur fækkað
stórum, og hann kemur aldrei aftur. Pannig
N. Kv.VIl. 12
verðið þér bein orsök í dauða hans — og ég
er hingað kominn, Marý, til að segja yður,
hvað eg fyrirlít yður.«
»Eg hef viðbjóð á mér sjálf og fyrirlít
mig,« svaraði Marý I örvæntingu, »eg vildi
eg væri dauð. Ó, í guðs bænum, Jakob, í guðs-
bænum, reynið þér að fá hann heim aftur. Pér
getið það — eg veit þér getið það, þér hafið
peninga og alla hluti. «
»Pó mér tækist það, skín yður lítið gott
af því, Marý; þér skuluð ekki lengur hafa hann
að leikfangi, og eg skal ekki hreifa hönd til
að fá hann lausan fyr en hann hefur svarið
mér þess dýran eið að tala aldréi framar orð
við yður.«
»Pað getur ekki verið alvara yðar,« svaraði
Marý, strauk hárið frá enninu og lét höndina
hvíla á höfði sér — »guð minn góður, mikil
dauðans ólánsskepna get eg verið. Æ, Jakob,
heyrið mig nú«— og hún féll á kné og greip
hönd mína — »frelsið þér hann og Iofið mér
aðeins einusinni að sjá hann, og eg lofa yður
því við alt sem er heilagt, að eg skal biðja
hann fyrirgefningar knéfallandi, eins og eg bið
yður nú hins sama. Eg skal gera alt, sem hann
heimtar af mér, ef hann aðeins fyrirgefur mér.
Mér er ómögulegt að lifa án hans,«
»Ef það er satt, Marý — í hvaða vitleysu-
fáti hafið þér þá farið svona að, eins og þér
hafið gert?«
»Ó, það var meira en vitleysufát að fara
svona að við eina manninn, sem eg hirti um
að lifa fyrir. Pér segið að Tumi elski mig —
eg veit hann gerir það. En eg elska hann miklu
heitara. Ó, guð minn góður, hjartað í mér
ætlar að springa.« Hún beið ögn við og sagði:
34