Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 20

284
NÝJAk KVÖLDVÖKUR.
ingunni. Að því loknu snéii hann sér að Jáger
flokksforingja.
Hann varð að halda á öllu sínu þreki til
þess að geta horft í augu honum.
»Herra v. Jáger fIokksforingi,« byrjaði hann,
»eg þarf þar að auki að beina nokkrum orð-
um til yðar sérstaklega.«
»Nú byrjar ballið,« hugsaði Jáger með
sjálfum sér, »jæja, fari það altsaman norður
og niður!«
»Mér hefir geðjast framúrskarandi vel að
herflokk yðar, bæði hvað ágæta stjórn og
liðlegar hreyfingar snertir. Eg læt hértneð ánægju
mína í ljósi yfir yður. Ennfremur nota eg tæki-
færið til þess að auglýsa yður, að ritdómur
yðar um herþjónustufrumvarpið hefir eigi að-
eins fallið mér vel í geð, heldur og þeim, sem
yfir mig eru settir.«
Majórinn hélt áfram enn, en Jáger heyrði
ekki meira.
Honum fanst völlurinn snúast í hring og
það, sem hann heyrði hljómaði sem sigurhrós
i eyrum hans.
Hann fann ekkert orð yfir hugsanir sínar
og hina innilegu gleði, svo að hann lét sér
nægja að hneigja sig. Hann var líka fálátur á
heimleiðinni, þótt félagar hans óskuðu honum
til hamingju rneð þennan dag. Um kvöldið
við máltíð í hermannaskálanum fékk Jáger fyrst
tækifæri til þess að þakka majórnum fyrir með-
mæli hans.
En hinn hávelborni majór vék honum lítið
eitt afsíðis og hvíslaði þessum orðum í eyra
hans: »Meðal annara orða, hvar elur Agúst
Schröder, eigandi verzlunarfélagsins Neumeyer
& Co. manninn, nú sem stendur, herra flokks-
foringi?«
Jáger leit hreinskilnislega í augu majósins
og mælti: »Dauður er hann, dauður og graf-
inn og »vilti Jáger« með honum.«
»Rað gleður mig að heyra«, mælti ofurst-
inn, og tók vingjarnlega í hönd Jágers, »að
slíkur þorpari skuli vera dauður fyrir heiðar-
legu loforði góðs drengs. — En eg er annars
með boð til yðar frá ungfrú Kathe Tonndorf.«
Jáger hrökk við.
»Ungfrúin var þá ekki dóttir yðar, herra
majór?« spurði hann.
»Ó, jú, það var hún nú reyndar, herra
flokksforingi!« svaraði majórinn. »Ungfrú Kathe
v. Lanckwitz, dóttir v. Lanckwitz yfirmajórs og
gózeiganda á Lanckwitz og Tonndorf.«
»A, nú skil eg loksins, en hver eru svo
skilaboðin?«
»Ungfrúin biður að heilsa yður og bað
mig að spyrja yður, hvort yður mundi ekki
langa til að fá að kynnast andaræktinni sinni
á stað og stundu.«
Jáger hló. »í slíka andaveiði, sem eg komst
forðum í, langar mig ekki aftur, en að öðru
leyti væri mér hin stærsta ánægja að mega
endurnýja kunningsskapinn við hana.«
Sagan af »vilta Jáger,« er nú eiginlega á
enda, en af »tamda Jáger« er það að segja,
að hann var hafinn um veturinn upp í foringja-
stöðu við eitt af herfylkjunum, en um vorið
fékk fyrverandi ofursti hans svolátandi bréf:
»Hávelborni, háttvirti herra ofursti!
Hérmeð veitist rnér sá heiður að tilkynna
yðurtrúlofun mína og ungfrú Kathe v. Lanck-
witz, dóttur hins háttvirta stórfylkisstjóra
okkar, sem er núverandi yfirmaður minn.
Unnusta mín fullyrðir, að hún sé yður
kunnugri, en yður grunar. Hún þykist hafa
mætt yður í fyrra í Karolinenbad og var
þá í för með henni maður nokkur, að nafni
Agúst Schröder, sem kvað hafa verið mjög
líkur mér — eftir því, sem þér höfðuð sagt.
Unnusta mín biður yður að erfa eigi þykkju
við þennan herra Schröder — þótt haun
eigi reyndar að hafa framið ýms strákapör
undir nafninu »vilti Jáger« — því að þess
ber að geta, að hann mun fyrir löngu hafa
bætt ráð sitt.
Eg iegst á eitt og hið sama með henni
og bið yður umfram alt, herra ofursti, að
strika stórt strik yfir skuldareikning hans í
skuldabók yðar og fyrirgefa honum glappa-
skot þau, sem hotium kunna að hafa orðið
á, áður en hann lærði að meta réttilega
nægjusemi þá, sem sprettur af heiðarlegri
vinnu.
Ef þér vilduð verða við þessari ósk okkar
myndum við verða yður æfinlega þakklát.
Yðar
Rudolph v. Jáger
og
Kathe v. Lanckwitz.*