Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 16

280
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
en um leið varð hann var við heiðbláa glampa
sem brá fyrir hægra auga hans, og í sama
vetfangi stökk hann á fætur og starði yfir á
strætið.
»í hamingju bænum,* hrópaði Jáger hálf-
hátt. »Sjáið þið, þarna er þá ofurstinn minnli
F*að stóð heima, á strætinu hinumegin fór vagn,
með einum jálk fyrir, og í vagninum sat ofurst-
inn ygldur á brá.
Um leið og hann fór fram hjá veitinga-
skálanum, leit hann við og sá Jáger, og djöf-
ullegt glott lék um varir hans. Jáger stökk upp
eins og hann hefði verið stunginn, þaut út í
garðshliðið og starði á eftir vagninum. »Það
er áreiðanlegt að hann hefir í hyggju að halda
til Jxenstein,« sagði Jáger, þegar hanu kom
aftur. »Eg er glataður maður ef eg kemst ekki
þangað á undan honum.
Það er ekkert efamál, að hann hefir grunað
mig og hefir svo fengið sér vagu og ætlar að
heimsækja mig í hreiðri mínu.
»Hver skollinn,« hrópaði gózeigandinn »það
eru Ijótu vandræðin fyrir yður, eg vildi ekki
vera í yðar sporum. Hvað ætlið þér að taka
til bragðs?«
»Ja, það veit eg ekki,« sagði Iautinantinn
í vandræðum sínum. »Ekki dugar að fara á
eftir honum, því að þótt eg gæti náð mér í
vagn á svo sem 5 mínútum, þá yrði eg þó
að fara framhjá honum til þess að komast
heim. Það liggur aðeins einn akvegur til Ixen-
stein. En bíðum við! Datt mér nú gott í hug:
Vegurinn liggur í gríðarstóran krók, vegna
engisins. Ef eg hlypi alla Ieið meðfram fljót-
inu, stytti eg Ieiðina um fullan þriðjung. Eg
verð því nð treysta á tvo jafnfljóta, og skilja
við ykkur, vinir mínir, því tíminn er mér dýr-
mætur. Eg bið ykkur að hafa mig afsakaðan.*
Hann hneigði sig og þaut af stað.
»Góða ferð!« hrópaði ungfrúin á eftir hon-
um um leið og hann fór út um hliðið. Hún
lyfti upp glasi sínu og horfði á eftir flóttamann-
inum með brennandi augnaráði.
Jáger sneri sér á hæli við þessa vingjarn-
legu kveðju og hrópaði til baka:
»Þökk fyrir vingjarnlegu ósk, sem eg vona
að rætist!*
Hann þaut út á eugið, sem náði langt upp
í land, og takmarkaðist þar af bognum þjóð-
veginum.
Af rykmekki á þjóðveginum mátti ráða, að
vagn ofurstans væri kominn góðan spöl á und-
an. Lautinantinn hljóp alt hvað aftók. En hann
mæddist brátt og svitinn rann í lækjum ofan
eftir andlitinu á ho mm. Hann staðnæmdist
snöggvast til þess ao blása mæðinni. »Hefði
eg bara hest!« andvarpaði hann, með orðum
Ríkarðs 3: »Hest fyrir heilt konungsríki!«
Honum varð litið í kring um sig. Alt í
einu kom hann auga á hest, sem gekk á beit,
fyrir handan víðirunn. Það var reyndar gamall
jálkur, sem var svo horaður að rifin skárust út
í skinnið.
En aldrei hafði nokkur veðhlaupahestur ver-
ið honum kærari sjón en þessi húðarbikkja
var honum nú.
Skamt frá hestinum stóð eigandinn og var
að heyskap.
Jáger var á svipstundu kominn þangað.
»Heyrið þér,« hrópaði hann í karlinn, sem
ætlaði að ganga af göflunum af undrun:
»Hvað kostar jálkurinn?®
Manngarmurinn hélt vfst að Jáger væri að
gera að gamni sínu og svaraði ekki.
»Heyrið þér ekki maður,« endurtók Jáger,
»eg er að spyrja hvað klárinn kosti?«
Bóndinn studdist fram á kvíslina: »Þér ætl-
ið þó ekki í alvöru að tala að kaupa klárinn?*
»Jú, auðvitað ætla eg það, hvað viljið þér
fá fyrir hann?« sagði Jáger og tók upp pyngju
sína.
»Nú jæja,« sagði karlinn loksins. »Klárinn
kostar 100 mörk, bænda á meðal.«
Lautinantinn fleygði 100 marka seðli í karl-
inn. Auðvitað var það meira en tvöfalt verð
fyrir klárinn, en hvað sakaði það?
í einu vetfangi voru aktygin rifin af klárn-
um og Jáger kominn á bak. Hann þreif í taum-
ana rak hælana af alefii í síðurnar á klárnum
og þaut svo af stað yfir engið.