Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 10

2T4
NYJAR KVÖLDV0KUR.
Chatham til að vera við dóminn. Hann stóð
stutt yfir. Strokið var fuilsannað, en Tumi lagði
fram skjöl sín og sannaði, að hann hefði verið
ólöglega pressaður áður en námstími hans var
á enda. Dómsatkvæðið féll svo, að hann hefði
verið hindraður ólöglega við pressinguna og
var sýknaður.
Pað má geta nærri, hvað glaður eg var.
Eg vottaði kafteininum og offiserunum þakkir
mínar og fór síðan með Tuma, og gaf báts-
mönnunum fimm gíneur til þess að drekka
minni Tuma fyrir. Svo fór eg hið hraðasta
heim til Lundúna, stóð við hjá Drúmmond,
til þess að láta hann vita, hvernig komið var,
og fór svo heim til mín. Þar vorum við svo
um nóttina.
Morguninn eftir rerum við svo ofan ána,
Tumi var í fötum af mér og eg sagði honum
að láta sem minst á sér bera meðan eg væri
að búa fólkið undir komu hans; því eg vissi
að bráð gleði getur verið hættuleg lífi inanna
ofan í djúpa sorg. Fyrst vildi Tumi finna móð-
ur sína, og var auðséð, að honum var í meira
lagi órótt. Pegar við komum nærri bústað
þeirra, bað eg Tuma að róa að, en láta ekki
sjá sig mikið fyrst. Gamli Tumi var ekki við
vinnu sína og alt var þögult. Eg gekk að hús-
inu, opnaði það og sá þau sátu þar sitt hvoru
megin við eldinn íeldhúsinu,eins og þau væruað
sitja yfir reyknum sem rauk upp í skorsteininn.
»Góðan daginn bæði tvö,« sagði eg, »hvern-
ig líður nú, frú Beaseley?«
»Guð hjálpi mér,« sagði frú Beaseley og
þurkaði sér um augun með svuntunni sinni.
»Seztu niður, Jakob,« sagði gamli Tumi,
»nú getum við talað um hann.«
»Já, nú er hann á himnum, auminginn,«
sagði gamla konan.
»Segðu mér, Jakob, sástu hvernig hann dó?«
sagði gainli Tumi, »hvernig bar hann sig?
Hvernig var hann ? Kvaldist hann lengi ? Og —
Jakob — hvar hafa þeir grafið hann?«
»Já, segðu okkur, Jakob, hvar líkið af aum-
ingja drengnum mínum er,« sagði gamla kon-
an snöktandi.
»Getið þið þolað að tala um hann?«
»*Við tölum ekki um annað en hann síðan
við skildum við hann; það léttir svo,« sagði hún.
»Og það gerum við þangað til við förum
í gröfina.« sagði gamli Tumi. »Nú óska eg
einskis lengur, en aldrei syng eg framar; það
verður ekki löng æfin okkar héðan af. Hvað
mig snertir,« sagði hann ennfremur og horfði
niður á stúfana, »stend eg með báða fæturna í
gröfinni. — En segðu okkur nú alt, sem þú
veizt um hann, Jakob.«
»f*að skal eg gera en það eru önnur tíð-
indi en þið búist við. Tumi var aldrei skotinn.«
»Er hann ekki dauður?« æpti gamla konan,
»Ekki dauður enn?« sagði gamli Tumi,
staulaðist upp, tók af afli í handlegg mér og
hvesti á mig augun.
»Hann lifir, og eg vona að hann verði
sýknaður.«
Frú Beaseley spratt upp af stóLnum, greip
um hinn handlegginn á mér og sagði: »Eg sé
— eg get lesið það út úr andlitinu á þér. Já,
Jakob, hann er sýknaður og við fáum hann
Tuma okkar aftur.«
»þér segið satt, frú Beaseley, hann er sýkn-
aður og kemur bráðum hingað.«
Gömlu hjónin féllu á kné við hliðina á inér.
Eg stóð upp og benti Tuma að koma, og beið
hann ekki lengi boðanna, hljóp heim og í fang
þeim.
Svo gekk eg út, því að þetta raunalega
samtal hafði liaft lamandi áhrif á mig, og var
æði lengi úti, og kom svo inn aftur. Gömlu
lijónin tóku í hendur mér og jusu yfir mig
blessunarorðum.
»En nú verðið þið að sjá af Tuma dálitla
stund,« sagði eg, »það eru líka fleiri, sem
þarf að gleðja.«
»t*að er satt,« sagði gamli Tumi, »farðu
°g huggaðu hana líka; komdu kona, við meg-
um ekki gleyma öðrum heldur.«
»Onei. Farðu, Tumi, farðu og segðu henni,
að því fyrri, sem hún verður dóttir mín, því
kærara verður mér það.«
Tumi faðmaði móður sína og kom svo