Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 12

276
NYJAR KVÖLDV0KUR
hugsa um það hvaða ógæfu öll þessi skiln-
ingarvit leiða yfir oss, og þó mest af öllum
þetta ástarskilningarvit. — Kom mér líka í vand-
ræði, og varð til þess að eg drap mann, —
kom konunni minni í vandræði og drekti henni,
— og nærri því skaut Tuma nú og sálgaði
Marý. Hún fékk í seinni tíð ofmikla mannlega
náítúru, — tóm grátbólgin augu og tómar
pípur. Hitti undirforingjann í gær; Tumi sá
fyrir öðru auganu í honum, en eg lumbraði
á honum, þó gamall sé, og sá fyrir hinu, að
minsta kosti um stundarsakir. Hálfan mánuð
verður hann að minsta kosti að dúsa í ból-
inu — gat ekki setið á mér — mannleg nátt-
úra.«
Eg skildi svo við Stapleton og fór aftur
inn til Tuma og Marýar, tók í hönd annars
þeirra, kysti hitt á munninn, skrifaði skóla-
meistara bréf og sagði honum þar öll mála-
lokin, og hraðaði svo ferð minni heim til
Drúmmonds og sagði Söru og móður hennar
frá morgunverkum mínum.
»Og nú, Sara, úr því að eg hefi leitt mál-
efni annaia farsællega til lykta, þætti mér nú
ánægja að fara að hugsa um mín eigin mál.
Mér finst, að úr því eg hef nú heilan mánuð
orðið að verða af því að mestu að vera með
þér, þá eigi eg nú Iaun skilin.*
»Já, það eigið þér sannarlega,® sagði frú
Drúmmond, »og eg tel víst að Sara sé á sama
máli, ef hún vildi kannast við það eftir því.«
»Eg kannast við það; en í hverju eiga þá
launin að vera fólgin?«
»Að þú lofir foreldrum þínum að ákveða
dag, þegar brúðkaup okkar á að verða, og
látir það líka eftir að Tumi og Marý verði
sameinuð við sama altari.«
»Hef eg ekki altaf verið þér hlýðin dóttir,
móðir mín?«
»Jú, barn mitt, það hefur þú verið.«
»f*á ætla eg líka að hlýða foreldrum mín-
um, Jakob; það verður líklega síðasta skipun-
in, sem eg fæ frá þeim — og eg ætla að hlýða;
er það ekki nóg, Jakob?«
Sama kvöld var dagurinn tiltekinn; en svo
ætla eg ekki að vera að þreyta lesandann á
því að vera að lýsa tilfinningum mínum og
ánægjunni í mér á meðan verið var að búa
til veizlunnar. Sara og eg, og Marý og Tumi
vorum gefin saman sama dag og enginn skuggi
féll á hamingju okkar.
Tumi settist að hjá foreldrum sínum; ánæg-
jan Ijómaði á honum og Marý varð hin ágæt-
asta kona og unni manni sínum heitt. Um Söru
þarf eg ekki að taka það fram. Hún var vin-
stúlka mín frá barnæsku, og nú var hún alt
það, sem maður gat óskað sér. Nú erum við
búin að vera gift í æðimörg ár og eigum stór-
an barnahóp.
Og nú er komið að lokum sögu minnar.
Ekkert eftir nema minnast á einstöku atriði, er
snerta vini mína.
Stapleton lifir enn og er harðgiftur pípunni.
Ró að tóbaksánægjan verði að teljast til þess-
ara svonefndu aðfengnu eiginlegleika, má þó
segja að hún var orðin mannleg náttúra hjá
honum. Hann á tvær ferjur með námssveinum
og hefur vel ofan af fyrir sér með þeim, án
þess að þurfa að vinna sjálfur. Hann segir að
drengirnir séu ekki eins ráðvandir eins og eg
var, og steli oft undan; en svo huggar hann
sig við það, að það sé ekki nema mannleg
náttúra.
Gamli Tumi er enn við beztu heilsu og
gerir ekki ráð fyrir að fara svo fljótt á eftir
fótunum á sér. Kona hans er farin að verða
heilsulítil, segir hann, en Marý þarf ekki hjálp-
ar með. Gamli Tumi er hættur við að gera
að bátum og hefur tekið ofan spjaldið sitt,
því nú þarf hann þess ekki lengur með.
Regar Tumi gifti sig, spurði eg hann, hvað
hann hefði ásett sér að gera, og bað hann
mig þá að lána sér peninga til að kaupa þilju-
bát fyrir. Eg gaf honum spánýjan bát, nýhlaup-
inn af stokkunum á skipsmíðastöð Drúmmonds.
Gamli Stapleton lét honum eftir þessi tvö
hundruð pund, sem Turnbull hafði arfleitt