Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 5

JAKOB ÆRLEGUR.
269
henni þangað þegar eg kem heim. Kom bara
til að segja þér þetta.«
»F*að er raunaieg saga, Stapleton.«
»Já, það er satt. Betra að aldrei hefði ver-
ið til an ar eins óhappagripur eins og mann-
•eg náttúra.«
Eg gaf Stapleton dálítinn peningastyrk, sem
eg vissi að mundi koma sér vei, og svo fór
hann. Eg sat eftir og var í þungu skapi. Mér
Þótti ákaflega vænt um Tuma, og hann var í
hinni mestu hættu. Eg fór enn til Wharnecliff-
es, og tók hann mér hið bezta og hét að styðja
niálið eftir megni.
» Þetta er vandræðamál,» sagði hann, »og
þarf líklega til menn, sem meira hafa að segja
en eg. Verði hann ekki dæmdur til dauða,
Verður honum dæmd svo svæsin húðstrýking,
að hún hálfdrepur hann bæði á líkama og sálu,
°g hann verður skammlífur. Dauðinn verður
betri en það. Farið sem allra fyrst til Maid-
stone og reynið að hitta óberstann, sem ræð-
Ur fyrir hermannastöðinni,' og ná tali af lion-
um. Eg ætla á meðan að skreppa til hermála-
mðaneytisins og vita hvað þar er hægt að gera.« .
Eg hripaði Söru fáeinar línur í snatri til
þess að láta hana vita, hvað mér væri að van-
búnaði og pantaði svo pósthesta. Eg kom til
Maidstone eftir miðjan dag og gerði boð fyr-
Ir óberstann og sagði honum erindi mitt í fám
orðum.
»Rað er alt undir hermálaráðaneytinu kom-
’ð, en eg er hræddur um að hér sé um litla
von að gera,« sagði hann. »Hans konunglega
hátign hefur skipað svo fyrir, að enga vægð
oiætti sýna hinum fyrsta strokumanni. Hann
hefur áður farið vægt í sakirnar og það hefur
sP>lt aganum í hernum, svo hann verður að
vera harður. Og svo spillir það fyrir fangan-
UIT1, að hann réðst á undirforingjann, því aug-
að hefur hann mist að fullu.«
»Foringinn fylti hann fyrst og ginti hann
SV0 fullan til þess að ganga í herinn.« Svo
^agði eg honum frá kvennamálum þeirra og
ætti svo við: »Og er það ekki svívirðing að
ginna fólk í herinn á þannhátt? Erannaðeins
og það frjáls herþjónusta ?«
»Satt er það að vísu,» svaraði óberstinn,
»en nauð brýtur Iög, og það til þess að nota
enn verri ráð. Eg vil ekki verja aðferðina, en
dáta verðum við að fá. Eina afsökunin við að
pressa sjóliða og ginna dáta með óleyfilegum
ráðum er nauðsynin. Rað eina, sem eg get
lofað yður er það, sem eg hefði gert hvort
heldur sem var, að láta fangann sæta svo góðri
meðferð sem unt er, bæði í fangelsinu og fyrir
herdóminum.«
sRakk’ yður fyrir; má eg og unnusta hans
koma til hans?«
»VeIkomið; eg skal óðara gefa út skipun
til þess.«
Eg þakkaði honum alúð hans og fór. Eg
hraðaði mér til svartholsíns, þar sem Tumi
sat inni, og fékk þegar að tala við hann eftir
meðmælum óberstans. Tumi sat þar á bekk,
blístrandi, og var að tálga spýtu.
»F*etta líkar mér vel af þér, Jakob. Pessu
bjóst eg við af þér. Eg var viss um að fá að
sjá þig, annaðhvort í kvöld eða fyrramálið.
Hvernig líður veslings Marý? Eg var óróleg-
astur hennar vegna — nú er eg rólegur —
því að hún elskar mig nú — og þetta, að eg
sprengdi augað úr herstjóranum, hefur þó gert
enda á bónorðsförum hans.«
»En Tumi, veiztu í hvaða hættu þú ert
staddur ?«
»Já, Jakob, eg verð dreginn fyrir herdóm
og skotinn. Eg er við því búinn, og það er þó
alténd betra að láta skjóta sig en hengja eins
og hund eða hýða sem negra. Eg dey sem
hver annar heiðursmaður, og eg fer út af
heiminum með skurki og skarkala, eins og þeg-
ar tignir menn deyja.«
»Hvernig þá?«
»Rað verður talað um það í blöðunum.«
»Nú á ekki við að gera að gamni sínu,
Tumi.«
»Nei, ekki fyrir þig — og ekki vesalings
Marý — og ekki fyrir foreldra mína — ónei,«