Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 2

266
NYJAR KVÖLDV0KUR
svo: »Lesið þetta, sem eg hef skrifað honum
— og eg var búin að segja honum það áður
í öðru bréfi. Þér sjáið að eg býðst til að fara
með honum hvert á land sem er sem kona
hans, ef hann vill hafa jafnheimska og illa stúlku
og eg er.«
Eg las bréfið — hún sagði satt, hún bað
hann þar fyrirgefningar og bauðst til að fara
með honum sem kona hans. Eg viknaði við
og fekk henni bréfið.
»F*ér gétið ekki fyrirlitið mig eins innilega
og eg geri það sjálf,« sagði Marý ennfremur,
»eg bara hata mig fyrir heimsku mína. Nú
man eg hvernig þér voruð vanur að aðvará
mig, þegar eg var ung stúlka. Pað var æði-
raunalegur arfur, sem þú lést barninu þínu
eftir þig, móðir min, að eg skyldi erfa til-
hneigingar þínar. En hvað ætti eg að vera að
lasta haná? Eg á víst nóg með sjálfa mig.«
»Jæja þá, Marý, eg skal gera það sem eg
get og það svo fljótt sem eg get. Eg skal fara
á hermannastöðina á morgun.«
• »Guð blessi yður, Jakob, og frelsi yður
frá því að verða ástfanginn í annari eins skepnu
og eg er.«
Svo bjó eg mig til miðdegisverðar hjá
Wharnecliffe; við töluðum um hvernig ráðleg-
ast væri að fá Tuma Iausan, og réð hann mér
til að fara í hermálaráðaneytið, og bauðst til
að fara með mér þangað, af því að hann kvaðst
vera kunnugur sumum embættismönnunum í
því; tók eg því með þökkum. Morguninn eftir
kom hann og tók mig í vagn sinn og ók með
mig þangað, Par komumst við óðara á framfæri,
og bar hann þar fram beiðni sína. Reir svör-
uðu: »Ef þið hefðuð haft tíma til að útvega
mann í staðinn hans, hefði það getað gengið
fljótt og vel. En herdeildin er svo fámenn orð-
n og óhugurinn á að fara til Vesturindía svo
almennur síðan sýkin gekk þar, að eg efast
um að hans konunglega hátign leyfi nokkrum
manni að kaupa sig lausan. En látum oss samt
sjá. Hertoginn er mesta góðmenni og eg skal
bera málið upp við hann. En eg ætla fyrst að
vita hvort þessi maður er enn á hermannastöð-
inni^— og hann leitaði upplýsinga um það.
En hann feklc þær fréttir að herdeildin hefði
farið af stað í fyrra dag, og hefði átt að stíga
á skip nú í morgun, ef byr gæfi, og nú stæði
hann einmitt á austnorðaustan, svo þeir væru
líklega farnir.
Samt var enn verið að ráðgast um hvað
reyna skyldi, og svo fórum við af stað og nið-
ur að vagninum. En rétt þegar við vorum að
fara, kom dyravörður einn hlaupandi og sýndi
okkur hraðskeyti frá hafnaraðmírálnum, er sagði
»að skipið hefði íarið af stað í morgun til
Vesturindía.«
»Pá er öllu lokið í bráðina,» sagði eg og
varpaði mér aftur í vagninn og var í þungu
skapi þangað til hr. Wharnecliffe skilaði mér
af sér við hús Drúmmonds. Eg hitti þegar Söru,
og af því eg var vanur að segja henni allar
sorgir mínar og áhyggjur og hugsanir, sagði
eg henni sögu Tuma. Flest kvenfólk er vant
að dæma hart um það, sem öðrum konum
verður áfátt, enda var hún allharðorð í garð
Marýar og fanst henni fátt henni til afsökunar, og
hún virti jafnvel angur hetinar oghugarvíl vettugi.
»Og þó, Sara, vill slíkt oft til, þó það
kunni að vera sjaldgæft, að það reki eins langt
eins og hér hefur raunin á orðið. Ungum
mönnum er því miður oft gefið undir fótinn,
svo þeir verða mjög ástfangnir, en svo bregzt
þeim öll von. Rað þarf ekki trúlofun til. Ung
kona þarf ekki að hafa bundið sig einu orði,
en getur með viðmótinu einu og umgengninni
látið utigan mann fela ástir sínar ótryggu hafi,
þar sem hann verður þess að síðustu var, að
hann líður skipbrot.«
»En hvað þér eruð kominn inn í sjómanna-
skáldskapinn, Jakob,« svaraði Sara; »vel getur
það viljað svo til, en eg held þó að ástir
kvenna líði oftar skipbrot, eins og þér komist
að orði, heldur en karlmannanna. En það er
hvorugu til afsökunar. Sú kona má vera blind,
sem ekki sér það innan skamms, ef hún leik-
ur sér með tilfinningar einhvers manns, og
hún er meira en óhræsi, ef hún heldur þeim
leik áfram þar á eftir.«