Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 11

JAKOB ÆRLEGUR.
275
með mér ofan í bátinn. Við rerum upp eftir
ánni og náðum skjótt upp að Putney.
»Það er bezt þú sitjir kyr í bátnum, Tumi;
svo sLaI eg annaðhvort sækja þig, eða gera
boð eftir þér.«
Tumi var ófús á það, en þar lét eg engan
bilbug á mér finna, og svo varð hann eftir.
Eg gekk heim til Marýar og gekk inn. Hún
var í litla herberginu, og var í kolsvörtum
sorgarbúningi. Hún sat þar og starði út á ána;
Þegar eg kom inn, leit hún við, stóð upp og
gekk á móti mér.
sÞér komið þó víst ekki til þess að gera
mer álasanir,« sagði hún með raunalegri röddu,
*þér eruð ofntikið góðmenni til þess.«
*Nei, nei, Marý, eg kem til þess að hugga
yðuT ef mér væri þess auðið.«
»Það er ómögulegt. Lítið þér á mig, Jakob,
er Það ekki eins og ormur nagi hjarta mitt?«
Nún var föl og kinnfiskasogin, augun bitur
°g starandi, þessi augu, sern áður voru svo
skær; það var auðséð að hún sagði satt.
»Marý,« sagði eg, »setjist þér nú niður.
er vitið, hvað stendur í biflíunni, að hrygðin
er oss nauðsynleg.*
*Já, já,« sagði Marý og stundi þungan,
,>e2 a þetta alt margskilið og eg beygi mig í
auðmýkt. En hef eg nú ekki orðið ofhart úti,
Jakob? Ekki af því, að eg ætli að mögla; en
er það ekki ofætlun fyrir mig að bera það,
að hafa orðið orsök í dauða þess manns, sem
e|skaði mig svo heitt.«
^Þér hafið ekki orðið skuld í dauða hans,
Marý.«
aJui jú, hjarta mitt segir mér, að eg hafi
0rðið það,«
»En eg segi yður, að þér eruð það ekki.
unduð þér nú ekki, Marý, kyssa vöndinn,
0 að refsingin væri hörð og hræðileg, ef hún
yr/ Þess að gera úr yður góða og skyldu-
rækna eiginkonu?«
»Það get eg með sanni sagt, að hún hefur
^æ nað mig, Jakob; en hún hefur líka drepið
æ ' hann °g mig; mig langar ekki til að lifa,
og þess verður heldur ekki langt að bíða að
eg hvíli við hlið hans.«
»Það vona eg líka, að þér fáið þá ósk
uppfyita og það fljótt — en ekki í gröfinni.«
»Guð hjálpi mér — hvað meinið þér með
því, Jakob?«
»Eg sagði yður, að þér væruð ekki skuld
í dauða hans. Það hafið þér ekki verið; hann
er ekki dauður enn; það var formgalli á mál-
inu, svo að það þurfti að yfirfara það aftur.«
»Jakob,« svaraði Marý, »það er illa gert
af yður að vekja hjá mér vonir, sem óðara
falla niður aftur. Þó að hann sé ekki dauður
enn, hlýtur hann samt að deyja. Eg vildi óska
þér hefðuð ekki sagt mér þetta,« sagði hún
og fór að gráta, »hann hefur liðið allar dauð-
ans og óvissunnar kvalir allan þennan tíma, og
það er mín sök. Eg hélt hann væri fyrir löngu
laus úr þessum grimmúðuga, hjartalausa heimi.«
Tár hennar streymdu svo ótt, að eg þótt-
ist viss um .að mér væri nú óhætt að segja
henni gleðitíðindin.
»Marý, Marý, heyrið mig,« sagði eg.
»Æ, farið þér — farið þér,« sagði hún og
bandaði frá sér méð hendinni.
»Nei, ekki fyr en eg er búinn að segja
yður að Tumi eigi aðeins lifir, heldur er sýkn-
aður.»
»Sýknaður?« æpti Marý.
»Já, sýknaður, Marý — laus, frjáls maður,
og verður innan fárra augnablika í faðmi yðar.«
Marý féli á kné, lyfti höndum og augum
til himins og féll svo í ómegin. Tumi hafði
læðst á eftir mér og var á hnotskóg við hús-
ið og kom inn þegar hann héyrði hana hrópa
upp. Hann kom inn rétt um leið og hún leið
út af og eg lagði hana í faðrn hans. Óðara
en það sást, að hún fór að rakna við aftur,
fór eg út og fór að leita að Stapleton, og
hafði ekki mörg orð um að segja honum tíð-
indin. Meðan eg sagði frá, reykti Stapleton
pípu sína af kappi.
»Gleður mig mikið,« sagði hann, er eg
hafði lokið sögu minni, »eg var einmitt að